ميقات بمعنى وقت. در كتب لغت مواعده و وقت وعده نيز گفته‌اند. إِنَّ اللَّهَ لا يُخْلِفُ‌ الْمِيعادَ رعد: 31. خداوند بوعده‌اش تخلّف نميكند.

وعظ: اندرز دادن. عظة و موعظة اسم از آنست. وَ إِذْ قالَ لُقْمانُ لِابْنِهِ وَ هُوَ يَعِظُهُ‌ يا بُنَيَّ لا تُشْرِكْ بِاللَّهِ‌ لقمان: 13.

آنگاه كه لقمان بوقت پند بپسرش گفت: پسر مهربانم بخدا همتا و شريك قرار نده. هذا بَيانٌ لِلنَّاسِ وَ هُدىً وَ مَوْعِظَةٌ لِلْمُتَّقِينَ‌ آل عمران: 138.

اين تبليغ و هدايتى است براى مردم و پندى است براى متّقين.

وعى‌: حفظ. اعمّ از آنكه حديث باشد يا غير آن‌ لِنَجْعَلَها لَكُمْ تَذْكِرَةً وَ تَعِيَها أُذُنٌ‌ واعِيَةٌ حاقّه: 12. يعنى:

تا غرق قوم نوح و نجات مؤمنان را براى شما پندى قرار دهيم و تا آنرا گوشى كه حافظ مسموعات خويش است بشنود و حفظ كند. در مجمع البيان چند حديث نقل شده كه چون اين آيه نازل شد رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله گفت:

«اللَّهُمَّ اجْعَلْهَا أُذُنَ عَلِيٍّ».

خدايا على (عليه السّلام) را اذن واعيه گردان على عليه السّلام فرمود: پس از آن دعا هر چه از رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله شنيدم از ياد نبردم اين حديث در مجمع از طبرسى نقل شده است. دو حديث ديگر نيز در اين مضمون ميباشد.

إِيعَاء: نيز بمعنى حفظ و جمع كردن است. تَدْعُوا مَنْ أَدْبَرَ وَ تَوَلَّى. وَ جَمَعَ‌ فَأَوْعى‌ معارج: 17 و 18. آتش بسوى خود ميخواند آنكه را كه بحق پشت كرده و از آن اعراض نموده و مال را جمع و ذخيره كرده است گويند «أَوْعَى‌ المتاع» يعنى متاع را در ظرفى گذاشت و ذخيره كرد، اين آيه نظير وَ الَّذِينَ يَكْنِزُونَ الذَّهَبَ وَ الْفِضَّةَ وَ لا يُنْفِقُونَها فِي سَبِيلِ اللَّهِ‌ توبه:

34. است.

وِعَاء: ظرف. اين تسميه از آنجهت است كه مال در ظرف جمع و حفظ ميشود بسينه انسان گويند: «وِعَاء علمه و عقيدته» يعنى سينه‌اش ظرف دانش و عقيده اوست، جمع آن اوعيه است‌ فَبَدَأَ بِأَوْعِيَتِهِمْ‌ قَبْلَ‌ وِعاءِ أَخِيهِ‌