مراد از قَضى‌ زَيْدٌ مِنْها وَطَراً آنست كه زيد زينب را طلاق داد و نظرش را از او بريد و ديگر حاجتى نسبت باو برايش نماند يعنى پس از آن زينب را بتو (اى رسول خدا) تزويج كرديم. رجوع شود به «زيد». اين لفظ فقط دو بار در كلام اللّه آمده است.

وطن‌: (بر وزن فلس) اقامت.

چنانكه در قاموس و اقرب هست «وَطَنَ‌ بالمكان‌ وَطْناً: أقام» وطن (بفتح و، ط) محل اقامت انسان و مقرّ انسان، و هر مكانيكه انسان براى كارى در آن مانده است جمع آن مواطن ميباشد لَقَدْ نَصَرَكُمُ اللَّهُ فِي‌ مَواطِنَ‌ كَثِيرَةٍ وَ يَوْمَ حُنَيْنٍ‌ توبه: 25. مراد از مواطن مشاهد و مواقف جنگهاست.

خداوند شما را در بسيارى از مواضع مخصوصا در روز حنين (جنگ معروف حنين) يارى كرد.

در سفينة البحار «وطن» مينويسد:

حرّ عاملى رحمه اللّه در مقدّمه كتاب امل الآمل نوشته: خواستيم اوّل حالات علماء جبل عامل را بنويسيم زيرا روايت شده:

«حُبُ‌ الْوَطَنِ‌ مِنَ الْإِيمَانِ».

اين لفظ فقط يكبار در قرآن مجيد ذكر شده است.

وعد: راغب گويد: وعد در وعده خير و شرّ هر دو بكار رود گويند:

«وَعَدْتُهُ‌ بنفع و ضرّ» ... ولى وعيد فقط در وعده شرّ گفته ميشود. فعل آن «اوعد ايعادا» است.

نگارنده گويد: دليل قول راغب استعمال قرآن مجيد است. وَ يَقُولُونَ سُبْحانَ رَبِّنا إِنْ كانَ‌ وَعْدُ رَبِّنا لَمَفْعُولًا اسراء: 108. اين «وعد» در خير است‌ فَقالَ تَمَتَّعُوا فِي دارِكُمْ ثَلاثَةَ أَيَّامٍ ذلِكَ‌ وَعْدٌ غَيْرُ مَكْذُوبٍ‌ هود: 65. اين «وعد» در شرّ و اشاره بوعده عذاب نسبت بقوم صالح عليه السّلام است ايضا وَ نادى‌ أَصْحابُ الْجَنَّةِ أَصْحابَ النَّارِ أَنْ قَدْ وَجَدْنا ما وَعَدَنا رَبُّنا حَقًّا فَهَلْ وَجَدْتُمْ ما وَعَدَ رَبُّكُمْ حَقًّا اعراف:

44. فعل اوّل در وعده خير و دوم در وعده شرّ و عذاب است.

ايضا آيه‌ كُلٌّ كَذَّبَ الرُّسُلَ فَحَقَ‌ وَعِيدِ ق: 14. و قالَ لا تَخْتَصِمُوا