انكار ميباشد.

وَ ما نَقَمُوا مِنْهُمْ إِلَّا أَنْ يُؤْمِنُوا بِاللَّهِ الْعَزِيزِ الْحَمِيدِ بروج: 8. يعنى:

مكروه نداشتند از آنها مگر ايمان آوردنشان را بخداى عزيز پسنديده.

قُلْ يا أَهْلَ الْكِتابِ هَلْ‌ تَنْقِمُونَ‌ مِنَّا إِلَّا أَنْ آمَنَّا بِاللَّهِ ... مائده: 59. بگو اى اهل كتاب آيا از ما جز ايمانمان بخدا را مكروه ميداريد؟!.

وَ اللَّهُ عَزِيزٌ ذُو انْتِقامٍ‌ آل عمران:

4. خدا توانا و صاحب انتقام است يعنى كار بد را با عقوبت انكار ميكند چنانكه راغب گفته‌ فَلَمَّا آسَفُونا انْتَقَمْنا مِنْهُمْ‌ زخرف: 55. چون ما را بخشم آوردند از آنها انتقام گرفتيم، معلوم شد كه انتقام مجازات است در مقابل عمل بد.

نكب‌: عدول. انحراف «نكب عنه: عدل» در نهج البلاغه خطبه 123.

در باره اهل صفّين فرموده:

«نَكَبَ‌ عَنْ الطَّرِيقِ».

از راه حق منحرف‌اند وَ إِنَّ الَّذِينَ لا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ عَنِ الصِّراطِ لَناكِبُونَ‌ مؤمنون: 74.

آنانكه بآخرت تسليم نميشوند از راه راست منحرف‌اند.

هُوَ الَّذِي جَعَلَ لَكُمُ الْأَرْضَ ذَلُولًا فَامْشُوا فِي‌ مَناكِبِها ... ملك:

15. منكب بمعنى شانه انسان و نيز بمعنى ناحيه هر چيز است جمع آن مناكب است اگر مناكب زمين بمعنى شانه‌هاى آن باشد از اين ميتوان بكرويّت زمين استدلال كرد و در اين صورت همه جاى زمين شانه آن است و آن مفيد كرويّت ميباشد و اگر مراد نواحى زمين باشد ربطى بكرويّت نخواهد داشت يعنى: اوست كه زمين را براى شما رام كرد در اطراف آن راه برويد. منظور از آيه مسخّر و رام بودن زمين است نسبت بانسان و تصرفاتش.

راغب كه منكب را بمعنى شانه ميداند گويد: استعاره بودن مناكب بزمين مانند استعاره بودن ظهر است بر آن در ما تَرَكَ عَلى‌ ظَهْرِها مِنْ دَابَّةٍ فاطر: 45. اين لفظ فقط دو بار در كلام اللّه آمده است.