فرستادن نيز ايمان نمياوردند در اين صورت يا معجزه بى‌اثر و لغو ميشد و يا خدا منكران را از بين مى‌برد حال آنكه خدا خواسته در مهلت باشند شايد ايمان بياورند.

وَ ما مَنَعَنا أَنْ نُرْسِلَ بِالْآياتِ إِلَّا أَنْ كَذَّبَ بِهَا الْأَوَّلُونَ وَ آتَيْنا ثَمُودَ النَّاقَةَ مُبْصِرَةً فَظَلَمُوا بِها وَ ما نُرْسِلُ بِالْآياتِ إِلَّا تَخْوِيفاً اسراء: 59.

ظهور آيه در آنست كه خدا آنچه كفار از معجزه بخواهند نخواهد فرستاد زيرا در صورت فرستادن ايمان نخواهند آورد و نتيجه يكى از دو وجه بالا خواهد بود در باره‌ «وَ ما نُرْسِلُ بِالْآياتِ إِلَّا تَخْوِيفاً» الميزان بعيد نميداند كه مراد آن باشد: آياتى را كه در عهد رسول خدا ميفرستيم براى تخويف و انذار است نه براى استيصال.

در آيات 90 ببعد همين سوره مقدارى از اقتراح مشركين نقل شده كه گفتند: اگر ميخواهى ايمان بياوريم بايد چشمه‌اى حفر كنى يا باغى از انگور و خرما داشته باشى يا آسمان را تكّه تكّه بر ما فرود آورى يا خدا و ملائكه را با ما رو برو كنى يا اطاقى پر از طلا داشته باشى يا بآسمان رفته كتابى آماده نازل كنى در جواب همه اينها فرموده:

قُلْ سُبْحانَ رَبِّي هَلْ كُنْتُ إِلَّا بَشَراً رَسُولًا اسراء: 93. و آنها را كه خواسته بودند نياورده با آنكه جز آوردن خدا (نعوذ باللّه) همه ممكن بود.

الميزان كه معتقد بشقّ القمر است در باره رفع اين اشكال توضيح مفصلى دارد و آنطور كه نگارنده مى‌فهمم ميگويد: بموجب‌ وَ ما كانَ اللَّهُ لِيُعَذِّبَهُمْ وَ أَنْتَ فِيهِمْ ... انفال: 33. ميبايست تا آنحضرت در ميان آنان بود عذاب نازل نشود ولى مانعى نبود كه آنها معجزه شق القمر را بخواهند و آن واقع شود ولى عذاب تا خارج شدن آنحضرت نيايد چنانكه بعد از هجرت آنحضرت در «بدر» عذاب نازل شد و مقتول شدند اگر مقصود آن باشد كه گفتيم، در اينصورت مطلب تمام نيست زيرا ظهور «وَ ما مَنَعَنا أَنْ نُرْسِلَ‌