ميد: اضطراب چيز بزرگ، مثل اضطراب زمين (راغب) طبرسى مطلق اضطراب گفته و گويد: «الميد: الميل يمينا و شمالا و هو الاضطراب» ولى بنا باستعمال قرآن مجيد كه آنرا پيوسته درباره اضطراب زمين بكار برده قيد «عظيم» بهتر است. در مصباح گويد:

ميدان را از آن ميدان گويند كه جوانب آن در موقع مسابقه ميلرزد.

وَ أَلْقى‌ فِي الْأَرْضِ رَواسِيَ أَنْ‌ تَمِيدَ بِكُمْ‌ نحل: 15، ايضا انبياء: 31.

لقمان: 10 يعنى: خدا در زمين كوههاى راسخ و ثابت قرارداد مبادا كه شما را مضطرب كند و بلرزاند راجع بتفصيل اين سخن رجوع شود به «جبل» در نهج خطبه 189 درباره دنيا فرموده:

«الْحَيُودُ الْمَيُودُ».

يعنى مائل و مضطرب است و در خطبه اوّل آمده‌

«وَ وَتَّدَ بِالصُّخُورِ مَيَدَانَ‌ أَرْضِهِ».

با سنگها اضطراب زمين را ميخكوب كرد.

مائده: طعام و طبقيكه در آن طعام هست. قالَ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ اللَّهُمَّ رَبَّنا أَنْزِلْ عَلَيْنا مائِدَةً مِنَ السَّماءِ ... مائده: 114. ايضا آيه 112. اين كلمه بيشتر از دو بار در قرآن مجيد نيامده است و راجع بآن در «عيسى» سخن گفته‌ايم.

مير: ميرة بمعنى طعام است «مار عياله: اتاهم بميرة» يعنى براى آنها طعام آورد. هذِهِ بِضاعَتُنا رُدَّتْ إِلَيْنا وَ نَمِيرُ أَهْلَنا وَ نَحْفَظُ أَخانا ...

يوسف: 65. اين سرمايه ماست كه بما برگشت و طعام مياوريم بخانواده خويش و نگهدارى كنيم از برادر خودمان. اين كلمه بيش از يكبار در قرآن مجيد نيامده است.

ميز: ميز و تمييزه بمعنى فصل و جدا كردن است. راغب جدا كردن بين متشابهات گفته است‌ ما كانَ اللَّهُ لِيَذَرَ الْمُؤْمِنِينَ عَلى‌ ما أَنْتُمْ عَلَيْهِ حَتَّى‌ يَمِيزَ الْخَبِيثَ مِنَ الطَّيِّبِ‌ آل عمران: 179 خدا مؤمنان را در آنچه هستيد نخواهد گذاشت تا ناپاك را از پاك جدا كند.

وَ امْتازُوا الْيَوْمَ أَيُّهَا الْمُجْرِمُونَ‌ يس: 59. اى گناهكاران امروز از نيكوكاران جدا و منفصل شويد.