و «مهما» آيد نحو ما يَفْتَحِ اللَّهُ لِلنَّاسِ‌ مِنْ‌ رَحْمَةٍ فَلا مُمْسِكَ لَها ... فاطر: 2.

وَ قالُوا مَهْما تَأْتِنا بِهِ‌ مِنْ‌ آيَةٍ لِتَسْحَرَنا بِها فَما نَحْنُ لَكَ بِمُؤْمِنِينَ‌ اعراف:

132. و در آيه‌ فَاجْتَنِبُوا الرِّجْسَ‌ مِنَ‌ الْأَوْثانِ‌ حجّ: 30. خالى از «ما- مهما» است. باقى معانى در كتب لغت ديده شود.

منع‌: باز داشتن. ضدّ عطا كردن.

ما مَنَعَكَ‌ أَلَّا تَسْجُدَ إِذْ أَمَرْتُكَ‌ اعراف:

12. چه چيز باز داشت اينكه سجده نكنى آنگاه كه امرت كردم؟

مَنُوع‌: مبالغه است يعنى بسيار باز دارنده‌ وَ إِذا مَسَّهُ الْخَيْرُ مَنُوعاً معارج: 21 چون خير باو رسد بسيار مانع و بخيل است.

مَنَّاعٌ‌ نيز مبالغه است بمعنى شديد المنع‌ مَنَّاعٍ‌ لِلْخَيْرِ مُعْتَدٍ أَثِيمٍ‌ قلم:

12.

منّ‌: (بفتح ميم) طبرسى ذيل آيه 262 بقره و 164. آل عمران ميگويد:

من در اصل بمعنى قطع است و از آنست‌ لَهُمْ أَجْرٌ غَيْرُ مَمْنُونٍ‌ فصلت: 8. يعنى براى آنهاست پاداش غير مقطوع و ابدى. منّت نهادن و برخ كشيدن نعمت را از آن منّة گويند كه وظيفه نعمت شده را قطع ميكند (ديگر بر او لازم نيست در مقابل نعمت تشكر كند يا چيز ديگرى انجام دهد) ايضا منّة بمعنى نعمت است كه شخص بواسطه آن از گرفتارى قطع و خارج ميشود.

اين مطلب مورد تأييد فيومى در مصباح است و ممنون را بمعنى مقطوع گفته و گويد مرگ را از آن منون گويند كه قاطع زندگى است در صحاح گفته: «المنّ: القطع» و در قاموس آمده: «منّ الحبل: قطعه» يعنى ريسمان را بريد.

راغب نسبت اين معنى را به «قيل» داده و گويد: منّ چيزى است كه با آن وزن كنند، وزن شده را موزون و ممنون گويند. منّة بمعنى نعمت سنگين است. منّت دو جور اطلاق دارد: فعلى و قولى. منّت خدا فعلى است و آن سنگين كردن بندگان با نعمت و عطيّه است‌ «لَقَدْ مَنَ‌ اللَّهُ عَلَى‌