تَمْلِكُونَخَزائِنَ رَحْمَةِ رَبِّي إِذاً لَأَمْسَكْتُمْ خَشْيَةَ
الْإِنْفاقِاسراء:
100. بگو اگر خزائن رحمت خدايم را مالك و دارا بوديد آنوقت از ترس انفاق دست باز
ميداشتيد.
افعال آن بيشتر بمعنى قدرت و توانائى آيد مثل:لايَمْلِكُونَلِأَنْفُسِهِمْ نَفْعاً
وَ لا ضَرًّارعد:
16.
براى خويش بنفع و ضررى قادر نيستند.
مَالِكٌ: اسم فاعل است. بمعنى صاحب مال و صاحب حكومت آيد مثلخَلَقْنا لَهُمْ مِمَّا
عَمِلَتْ أَيْدِينا أَنْعاماً فَهُمْ لَهامالِكُونَيس: 71.قُلِ اللَّهُمَمالِكَالْمُلْكِتُؤْتِيالْمُلْكَمَنْ تَشاءُآل عمران: 26. كه هر دو بمعنى صاحب
ملك (بكسر ميم) است و مثلوَ نادَوْا يامالِكُلِيَقْضِ عَلَيْنا رَبُّكَ قالَ إِنَّكُمْ ماكِثُونَزخرف: 77.
گويند اى مالك خدايت ما را بميراند كه بمعنى متصرف و حاكم است.
عاصم، كسائى. خلف و يعقوب حضرمى آنرا مالك و ديگران ملك (بفتح ميم و
كسر لام) خواندهاند.
بنظر ميايد كه مالك در آيه مثل ملك بمعنى حاكم و متصرّف است به بمعنى
صاحب. زيرا صاحب بمال مناسب است كه بگوئيم: فلانى صاحب فلان مال است ولى مناسب با «يوم» حكومت است كه بگوئيم حكمران امروز فلانى است.
مَلِيكٌ: مثل ملك بمعنى صاحب حكومت استإِنَّ الْمُتَّقِينَ فِي
جَنَّاتٍ وَ نَهَرٍ. فِي مَقْعَدِ صِدْقٍ عِنْدَمَلِيكٍمُقْتَدِرٍقمر: 54 و 55. پرهيزكاران در
بهشتها و نهرهااند در نزد صاحب حكومت توانا (خدا). اين لفظ فقط يكبار در قرآن آمده
است.