قَتْلَ أَوْلادِهِمْ شُرَكاؤُهُمْ لِيُرْدُوهُمْ وَ لِيَلْبِسُوا عَلَيْهِمْ دِينَهُمْ ... انعام:

137. اين آيه شامل مطلق كشتن اولاد است خواه از براى عار باشد چنانكه در زنده بگور كردن دختران و خواه براى فقر.

در نهج البلاغه حكمت 258 فرموده:

«إِذَا أَمْلَقْتُمْ‌ فَتَاجِرُوا اللَّهَ بِالصَّدَقَةِ».

چون فقير شديد با خدا با صدقه معامله كنيد صدقه بدهيد تا خدا توانگرتان كند. املاق فقط دو بار در قرآن آمده است.

مُلك‌: (بر وزن قفل) آن در استعمال قرآن بمعنى حكومت و اداره امور است. وَ لِلَّهِ‌ مُلْكُ‌ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ‌ آل عمران: 189. براى خدا است حكومت آسمانها و زمين. وَ اتَّبَعُوا ما تَتْلُوا الشَّياطِينُ عَلى‌ مُلْكِ‌ سُلَيْمانَ‌ بقره: 102. پيروى كردند از آنچه شياطين در باره پادشاهى و حكومت سليمان ميگفتند. قالُوا أَنَّى يَكُونُ لَهُ‌ الْمُلْكُ‌ عَلَيْنا وَ نَحْنُ أَحَقُ‌ بِالْمُلْكِ‌ مِنْهُ‌ بقره: 247. ملك (بفتح ميم و كسر لام) پادشاه و آنكه داراى حكومت است‌ وَ قالَ‌ الْمَلِكُ‌ إِنِّي أَرى‌ سَبْعَ بَقَراتٍ سِمانٍ‌ يوسف: 43. پادشاه گفت: من هفت گاو فربه مى‌بينم‌ فَتَعالَى اللَّهُ‌ الْمَلِكُ‌ الْحَقُ‌ طه: 114. هُوَ اللَّهُ الَّذِي لا إِلهَ إِلَّا هُوَ الْمَلِكُ‌ الْقُدُّوسُ‌ حشر: 23.

إِذْ قالُوا لِنَبِيٍّ لَهُمُ ابْعَثْ لَنا مَلِكاً نُقاتِلْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ‌ بقره: 246. مراد از ملك در آيه فرمانده است كه در حدود فرماندهى داراى حكومت و اداره است. طبرسى در معنى آن گفته:

«القادر الواسع القدرة الّذى له السّياسة و التّدبير» راغب گفته: «هو المتصرّف بالامر و النّهى فى الجمهور» آن متخذ از ملك بضم ميم و جمع آن ملوك است‌ إِنَ‌ الْمُلُوكَ‌ إِذا دَخَلُوا قَرْيَةً أَفْسَدُوها نمل: 34. در آيه‌ وَ جَعَلَكُمْ‌ مُلُوكاً مائده: 20. ظاهرا مراد استقلال است كه بنى اسرائيل در مصر آنرا نداشتند.

مِلْك‌: (بكسر ميم و سكون لام) مالك شدن و صاحب شدن. قُلْ لَوْ أَنْتُمْ‌