است. بقول بعضى غرض از ابو لهب گفتن تحكم و اثبات آتش است براى او، الميزان اين قول را پسنديده است.

اسم ابو لهب بنقلى عبد العزى و بنقلى عبد مناف است. طارق محاربى گويد: در بازار ذى المجاز بودم، جوانى ميگفت:

أَيُّهَا النَّاسُ قُولُوا لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ تُفْلِحُوا.

مردى پشت سر او بر او سنگ مى‌زد و پاهايش را خونى كرده بود و ميگفت: اى مردم او دروغگو است او را تصديق نكنيد.

گفتم: اين كيست؟ گفتند: محمد است ميگويد پيغمبرم و آن عمويش ابو لهب است كه ميگويد: او دروغگو است.

در باره ابو لهب در «تبب» بطور تفصيل سخن گفته‌ايم و ميافزائيم كه:

در مجمع گويد: آيا با اين سوره باز ابو لهب قدرت داشت كه ايمان بياورد و باز ايمان بر او فرض و لازم بود؟ و اگر ايمان مياورد تكذيب وعده‌ سَيَصْلى‌ ناراً ذاتَ‌ لَهَبٍ‌ نميشد؟

جواب: آرى ايمان براى او لازم بود و اين وعيد بشرط عدم ايمان است ...

اگر فرض كنيم كه ابا لهب از رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله مى‌پرسيد و ميگفت: اگر ايمان آورم باز داخل آتش خواهم شد؟ حضرت ميفرمود: نه زيرا كه شرط دخول آتش از بين رفته بود.

الميزان اين جواب را پسنديده و در ذيل بيان خود گفته: ابو لهب در اختيارش بود كه ايمان آورد و از عذاب حتمى كه در اثر كفرش بود نجات يابد.

لهث: لهث آن است كه سگ از عطش زبانش را بيرون آورد چنانكه در مفردات و مجمع گفته است در قاموس و اقرب گفته: «لهث الكلب و غيره» سگ و غير سگ زبانش را با تنفس شديد از جهت عطش يا رنج يا خستگى بيرون آورد فَمَثَلُهُ كَمَثَلِ الْكَلْبِ إِنْ تَحْمِلْ عَلَيْهِ‌ يَلْهَثْ‌ أَوْ تَتْرُكْهُ‌ يَلْهَثْ‌ ذلِكَ مَثَلُ الْقَوْمِ الَّذِينَ كَذَّبُوا بِآياتِنا ... اعراف: 176.

يعنى حكايت او حكايت سگ است كه اگر بر آن حمله كنى زبانش را