نُذْراً مرسلات: 5 و 6. ظاهرا مراد بادهاست كه بنوعى نسبت بقيامت تذكّر ميدهند رجوع شود به «رسل».

لكن: اين كلمه در اصل لاكن است الف در نوشتن حذف شده و در خواندن ثابت است و آن دو جور است يكى مخفّف از لكنّ بتشديد نون و آن حرف ابتداء است و عمل نميكند مگر بقول اخفش و يونس.

ديگرى در اصل وضع بتخفيف نون است اگر ما بعدش كلام باشد آن حرف ابتدا و فقط براى افاده استدراك است و عاطفه نيست مثل‌ وَ ما ظَلَمْناهُمْ وَ لكِنْ‌ كانُوا أَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ‌ نحل: 118. و اگر ما بعدش مفرد باشد آن عاطفه است بدو شرط يكى اينكه پيش از آن نفى يا نهى باشد مثل «ما قام زيد لكن عمرو» كه نفى پيش از آن واقع شده ديگرى آنكه مقرون بر او نباشد (از اقرب).

«لكن» در قرآن ظاهرا همه‌اش براى استدراك است.

لكنّ: از حروف مشبهه بفعل اسمش منصوب و خبرش مرفوع باشد، معناى مشهور آن استدراك است و حكم ما بعد آن هميشه مخالف با حكم ما قبل است‌ إِنَّ اللَّهَ لَذُو فَضْلٍ عَلَى النَّاسِ وَ لكِنَ‌ أَكْثَرَ النَّاسِ لا يَشْكُرُونَ‌ بقره: 243.

لَم: حرف جزم است و مضارع را قلب بماضى ميكند فَلَمْ‌ يَزِدْهُمْ دُعائِي إِلَّا فِراراً نوح: 6. خواندنم نيافزود آنها را مگر فرار.

لمح: نگاه تند. چشم بهم زدن.

در نهايه آنرا نگاه تند گفته و گويد:

در حديث آمده:

«كَانَ‌ يَلْمَحُ‌ فِي الصَّلَاةِ وَ لَا يَلْتَفِتُ».

در نماز با چشم اشاره ميكرد و روى بر نميگردانيد.

در مجمع البيان آنرا نگاه تند و در قاموس اختلاس نظر و در اقرب باز شدن چشم بسوى چيزى ... گفته است‌ وَ ما أَمْرُ السَّاعَةِ إِلَّا كَلَمْحِ‌ الْبَصَرِ أَوْ هُوَ أَقْرَبُ‌ نحل: 77.

وَ ما أَمْرُنا إِلَّا واحِدَةٌ كَلَمْحٍ‌ بِالْبَصَرِ قمر: 50.

ظاهرا آيه دوم نيز در باره مجى‌ء