تلظّى مشتعل شدن است شما را از آتش مشتعل ميترسانم. اين لفظ دو بار بيشتر در قرآن نيامده است.

لعب: (بر وزن فلس و كتف) بازى اصل آن از لعاب بمعنى آب دهان است «لعب يلعب لعبا» يعنى آب دهانش جارى شد بنظر طبرسى علّت اين تسميه آنست كه لاعب بر غير جهت حق ميرود مثل آب دهان بچّه و بقول راغب آن فعلى است كه مقصد صحيحى در آن قصد نشده است.

بنظر نگارنده: معنى جامع آن بازى است چنانكه در قاموس و اقرب ضدّ جدّ گفته است. و در نهج البلاغه با جدّ مقابل آمده است‌

«فَإِنَّهُ وَ اللَّهِ الْجِدُّ لَا اللَّعِبُ‌».

خطبه: 130.

آن در قرآن كريم گاهى. بمعنى بازى صحيح آمده مثل‌ أَرْسِلْهُ مَعَنا غَداً يَرْتَعْ وَ يَلْعَبْ‌ يوسف: 12. برادران يوسف بپدرشان گفتند. يوسف را فردا با ما بفرست تا قدم بزند و بازى كند.

و گاهى مراد از آن كارهاى خلاف شرع و معاصى است كه ببازى و عبث تشبيه شده‌اند مثل: فَذَرْهُمْ يَخُوضُوا وَ يَلْعَبُوا حَتَّى يُلاقُوا يَوْمَهُمُ الَّذِي يُوعَدُونَ‌ زخرف: 83. در اين آيه كارهاى عادى و خلاف آنها چون خارج از مقصد صحيح خدائى است و رود بباطل و بازى قلمداد شده است.

الَّذِينَ اتَّخَذُوا دِينَهُمْ لَهْواً وَ لَعِباً اعراف: 51. لعب شمردن دين سبك شمردن و جدّى نگرفتن آن است مثل‌ وَ إِذا نادَيْتُمْ إِلَى الصَّلاةِ اتَّخَذُوها هُزُواً وَ لَعِباً مائده: 58.

وَ مَا الْحَياةُ الدُّنْيا إِلَّا لَعِبٌ‌ وَ لَهْوٌ وَ لَلدَّارُ الْآخِرَةُ خَيْرٌ لِلَّذِينَ يَتَّقُونَ ... انعام: 32. نظير اين آيه است آيه‌ وَ ما هذِهِ الْحَياةُ الدُّنْيا إِلَّا لَهْوٌ وَ لَعِبٌ‌ وَ إِنَّ الدَّارَ الْآخِرَةَ لَهِيَ الْحَيَوانُ ... عنكبوت: 64. و آيه‌ إِنَّمَا الْحَياةُ الدُّنْيا لَعِبٌ‌ وَ لَهْوٌ وَ إِنْ تُؤْمِنُوا وَ تَتَّقُوا يُؤْتِكُمْ أُجُورَكُمْ ... محمد: 36.

در دو آيه اوّل زندگى دنيا در مقابل آخرت قرار گرفته و شكّى نيست كه‌