سوره فرموده: وَ إِنْ جَنَحُوا لِلسَّلْمِ فَاجْنَحْ لَها وَ تَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ‌.

اتفاقا چنانكه گفته‌اند: جنگهاى آنحضرت براى رفع اكراه بود كه كفّار ميخواستند مسلمانان را به بت پرستى مجبور كنند و در هر جا بسراغ آنها ميرفتند.

پس اسلام ميجنگد تا مزاحم را از ميان بردارد. تا موجوديّت خويش را حفظ كند. تا راه فطرت توحيدى را باز كند. تا كفّار را از فكر حمله و اخلالگرى باز دارد. نه دين را بكسى تحميل كند زيرا قَدْ تَبَيَّنَ الرُّشْدُ مِنَ الْغَيِ‌ رجوع شود به «قتل».

كسب: كاريكه براى جلب نفع يا دفع ضرر است (مجمع) كسب مال و علم، طلبيدن آندو است، كسب اثم متحمل شدن بگناه و انجام دادن آن است.

راغب گفته: كسب در آنچه شخص براى خود يا براى ديگرى ميكند، بكار رود لذا گاهى بدو مفعول متعدّى شود مثل «كسبت فلانا كذا» ولى اكتساب در آنست كه فقط كه براى خود كسب كند پس هر اكتساب كسب است و هر كسبى اكتساب نيست.

ناگفته نماند: كسب در كارهاى خير و شرّ هر دو بكار رفته ولى اكثرا در عمل بد است. در آيه‌ أَوْ كَسَبَتْ‌ فِي إِيمانِها خَيْراً انعام: 158. و آيه‌ وَ مِنْهُمْ مَنْ يَقُولُ رَبَّنا آتِنا فِي الدُّنْيا حَسَنَةً وَ فِي الْآخِرَةِ حَسَنَةً ... أُولئِكَ لَهُمْ نَصِيبٌ مِمَّا كَسَبُوا بقره: 202. در كار خير بكار رفته و در آيه‌ فَاقْطَعُوا أَيْدِيَهُما جَزاءً بِما كَسَبا مائده: 38.

و غيره در كار بد و گناه آمده است.

اكتساب: لا يُكَلِّفُ اللَّهُ نَفْساً إِلَّا وُسْعَها لَها ما كَسَبَتْ‌ وَ عَلَيْها مَا اكْتَسَبَتْ‌ بقره: 286. طبرسى ما بين كسب و اكتساب فرقى قائل نيست.

ايضا قاموس و اقرب الموارد و در صحاح تصريح كرده كه كسب و اكتساب هر دو بيك معنى‌اند.

بنا بر آنكه از راغب نقل شد اكتساب مخصوص بكسب انسان است براى خود. ولى اين مطلب در آيات قابل‌