شعراء: 4. راغب گويد باشراف ناس اعناق القوم گويند و اعناق در آيه بمعنى اشراف است. طبرسى آنرا يكى از چند احتمال شمرده.

ولى ظهور آيه ميرساند كه اعناق بمعنى گردنهاست و خضوع اعناق عبارت اخراى خضوع صاحبان اعناق است و خضوع شامل همه است نه فقط براى اشراف ميباشد.

عنكبوت: حشره معروفى است كه از لعاب خود تار مى‌تند. دو بار در قرآن مجيد ذكر شده‌ مَثَلُ الَّذِينَ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِ اللَّهِ أَوْلِياءَ كَمَثَلِ‌ الْعَنْكَبُوتِ‌ اتَّخَذَتْ بَيْتاً وَ إِنَّ أَوْهَنَ الْبُيُوتِ لَبَيْتُ‌ الْعَنْكَبُوتِ‌ لَوْ كانُوا يَعْلَمُونَ‌ عنكبوت: 41.

در اين آيه ظاهرا تشبيه بصفت عنكبوت است و آن اينكه عنكبوت خانه‌اى ميسازد كه فقط نام آن خانه است و الا نه از سردى مانع است و نه از گرمى و غيره لذا پس از كَمَثَلِ‌ الْعَنْكَبُوتِ‌ فرموده‌ اتَّخَذَتْ بَيْتاً يعنى منظور از تشبيه خود عنكبوت نيست بلكه كار سست و بى‌دوام آنست.

و جمله‌ وَ إِنَّ أَوْهَنَ الْبُيُوتِ لَبَيْتُ‌ الْعَنْكَبُوتِ‌ توضيح مثل است. يعنى حكايت آنانكه جز خدا بمعبودهاى باطل گرويده‌اند مانند عنكبوت است كه خانه‌اى ساخته لا يضرّ و لا ينفع و فقط نام خانه دارد نه اثر و فايده آن را. معبودهاى اينان نيز نظير همان تار عنكبوت است كه بهره و فايده ندارند و لا يَخْلُقُونَ شَيْئاً وَ هُمْ يُخْلَقُونَ وَ لا يَمْلِكُونَ لِأَنْفُسِهِمْ ضَرًّا وَ لا نَفْعاً وَ لا يَمْلِكُونَ مَوْتاً وَ لا حَياةً وَ لا نُشُوراً فرقان: 3.

عناء: خضوع و ذلّت. «عَنا لَهُ‌ يَعْنُو عُنُّواً وَ عَناءً: خَضَعَ وَ ذَلَّ».

وَ عَنَتِ‌ الْوُجُوهُ لِلْحَيِّ الْقَيُّومِ وَ قَدْ خابَ مَنْ حَمَلَ ظُلْماً طه: 111.

چهره‌ها در مقابل خداى حىّ و قيّوم خاضع شوند و آنكه ظالم است حتما نوميد شود (كه بيند خدا در حق ظالم و مظلوم بعدل رفتار ميكند) اين كلمه يك بار بيشتر در قرآن مجيد نيامده است. گويا مراد خضوع قهرى و عن‌