220. اگر خدا ميخواست شما را درباره يتيمان بزحمت ميانداخت.
عنيد:طاغى و كسيكه دانسته با حق عناد و مخالفت كند. در قاموس آمده: «عَنَدَعَنُوداً: خالَفَ الْحَقَّ وَ رَدَّهُ
عارِفاً بِهِ فَهُوَعَنيدٌ» در مجمع فرموده: عنيد مبالغه عاند است و عناد آنست كه دانسته و از
روى تكبّر يا ستم از حق امتناع كند.وَ عَصَوْا رُسُلَهُ
وَ اتَّبَعُوا أَمْرَ كُلِّ جَبَّارٍعَنِيدٍهود:
59. از پيامبران، خدا نافرمانى كردند و امر هر ستمگر طاغى و ستيزهگر را
اطاعت كردند.
إِنَّهُ كانَ لِآياتِناعَنِيداًمدثر: 16.
او راجع بآيات ما مخالف و ستيزهگر بود. اين كلمه در سوره ابراهيم:
15 و ق: 24. نيز آمده است.
عند:ظرف است بمعنى قرب و نزديكى. در قرآن مجيد در معانى زير بكار رفته
است:
1- ظرف مكان.
2- حكم. 3- بقاء يا حتمى بودن.
4- تقرب.
5- علم.
6- وقت حساب.
7- جانب و ناحيه و غيره.
اينك ببعضى از آيات بترتيب اشاره ميشود ظرف مكان: مثلفَاذْكُرُوا
اللَّهَعِنْدَالْمَشْعَرِ الْحَرامِبقره: 198.
وَ ما كانَ صَلاتُهُمْعِنْدَالْبَيْتِ إِلَّا
مُكاءًانفال: 35.