هُمْ يَهْتَدُونَ‌ ... «عَلاماتٍ» عطف است به‌ «أَنْهاراً» تقدير آن چنين است «وَ الْقى‌ فِى الْأَرْضِ‌ عَلامَاتٍ‌» خدا در زمين نشانه‌هائى قرار داد كه بوسيله آنها مردم راه مييابند علامات شامل هر نشانه و هر اماره طبيعى و وضعى است كه مردم از آنها استفاده ميكنند و چنانكه در الميزان آمده حتى بشاخصها، تابلوها، لغت‌ها، اشارات، خطوط و غير آنها نيز شامل است.

جمله‌ وَ بِالنَّجْمِ هُمْ يَهْتَدُونَ‌ نيز يكى از علامات است كه در «نجم» خواهد آمد وجود علامات در زندگى بشر بسيار حائز اهميت است چنانكه با تدبّر معلوم خواهد شد.

علن: و علانيه آشكار شدن.

«عَلَنَ‌ الْأَمْرُ عُلُوناً وَ عَلَناً و عَلانِيَةً:

ظَهَرَ وَ انْتَشَرَ» علانيه بمعنى آشكار نيز آمده است مثل‌ وَ أَنْفَقُوا مِمَّا رَزَقْناهُمْ سِرًّا وَ عَلانِيَةً رعد: 22.

اعلان: آشكار كردن. ثُمَّ إِنِّي‌ أَعْلَنْتُ‌ لَهُمْ وَ أَسْرَرْتُ لَهُمْ إِسْراراً نوح: 9. وَ اللَّهُ يَعْلَمُ ما تُسِرُّونَ وَ ما تُعْلِنُونَ‌ نحل: 19. افعال آن در قرآن مجيد همه از باب افعال آمده است.

علا: علو (بر وزن قفل) بلندى.

علاء: برترى و رفعت شأن. اولى از علاء: برترى و رفعت شأن. اولى از نصر ينصر آيد مثل «عَلَا الشَّىْ‌ءُ وَ النَّهارُ يَعْلُوا عُلُوّاً: ارْتَفَعَ» دومى از باب علم يعلم آيد «عَلى‌ فُلَانٌ فِى المَكارِمِ‌ يَعْلى‌ عَلاءً: شَرُفَ» اين خلاصه فرق آندو است و گرنه در جاى همديگر نيز بكار ميروند.

علو بمناسبت معنى اولى در قهر و غلبه و تكبّر نيز استعمال ميشود إِذاً لَذَهَبَ كُلُّ إِلهٍ بِما خَلَقَ وَ لَعَلا بَعْضُهُمْ عَلى‌ بَعْضٍ‌ مؤمنون: 91. آنگاه هر خدا مخلوق خويش تصاحب ميكرد و يكى بر ديگرى غلبه و برترى ميكرد.

إِنَّ فِرْعَوْنَ‌ عَلا فِي الْأَرْضِ وَ جَعَلَ أَهْلَها شِيَعاً قصص: 4. فرعون در زمين طغيان كرد و ظلم پيشه گرفت و مردم آنرا فرقه‌ها كرد.

وَ لِيُتَبِّرُوا ما عَلَوْا تَتْبِيراً اسراء:

7. و تا هلاك كنند آنچه را كه غلبه كردند