قورح همان قارون باشد كه در تورات حكايت او بنحو ديگر نقل شده ولى اعتماد ما بنقل قرآن است.

قرآن از ذكر محل وقوع حادثه ساكت است كه آيا در مصر اتفاق افتاده يا در صحراى سينا ولى از روايات و تفاسير و تورات بر ميآيد كه در صحراى سينا بوده، على هذا قارون روى حساب قوميّت با بنى اسرائيل از مصر خارج شده و وارد سينا گشته است.

از طرف ديگر بنى اسرائيل در سينا بصورت بيابان گرد زندگى ميكردند و وسيله‌اى براى كسب آنهمه ثروت در آنجا فراهم نبود كه فرموده‌ وَ آتَيْناهُ مِنَ الْكُنُوزِ ما إِنَّ مَفاتِحَهُ لَتَنُوأُ بِالْعُصْبَةِ أُولِي الْقُوَّةِ قصص: 76. و آنگهى بنى اسرائيل ظاهرا آنوقت در سينا خيمه‌ها و چادرها زده بودند و خيمه اجتماع مجلس شورى و قضاوت و غيره آنان بود ولى لفظ «فَخَسَفْنا بِهِ وَ بِدارِهِ الْأَرْضَ» نشان ميدهد كه قارون كاخ مجلّلى داشته است لذا نگارنده احتمال ميدهم كه قضيّه در مصر اتفاق افتاده باشد.

جريان زكوة خواستن از او و تفتين زن بد كار از جانب او بر عليه موسى عليه السّلام اگر يقين بوده باشد در مصر نيز ممكن بود. و اللّه العالم.

ذو القرنين: ظاهرا قرن در اين كلمه بمعنى شاخ است، ذو القرنين يعنى صاحب دو شاح.

براى اين شخص در قرآن قصه مفصّلى است كه در سوره كهف از آيه 83 تا 96 نقل شده است بدين بيان:

خدا باو در زمين قدرت و حكومت داد و همه وسائل حكمرانى را برايش فراهم آورد، او در سفرى كه بطرف مغرب كرد بجائى رسيد كه خورشيد در محليكه آب تيره رنگ داشت غروب ميكرد، در آنجا قومى يافت، خدا باو گفت: اى ذو القرنين ميتوانى آنها را عذاب كنى يا نيكو رفتار نمائى. گفت ستمگران اين قوم را كيفر خواهم داد و چون بسوى پروردگارشان برگشتند عذابى شديد