عبارت بودند از على بن ابى طالب، عمر بن خطاب، طلحة بن عبيد اللّه، عثمان بن سعيد، ابان بن سعيد، يزيد بن ابى سفيان، حاطب بن عمرو، علاء بن حضرمى، ابو سلمة بن عبد الاشهل، عبد اللّه بن ابى سعد بن ابى سرح، حويطب بن عبد العزى، ابو سفيان، معاويه، و جهيم بن صلت.

فريد وجدى در دائرة المعارف مادّه «خطّ» ميگويد: خطّ تا نزديكيهاى ظهور اسلام در ميان عرب حجاز نبود ... بعضى از آنها بعراق يا شام سفر كرده و خطّ نبطى و عبرى و سريانى را ياد گرفتند و كلام عربى را با آنها نوشتند، پس از آمدن اسلام از خطّ نبطى خطّ نسخ و از سريانى خطّ كوفى بوجود آمد، وجدى آنگاه بجريان بشر بن عبد الملك كه گذشت اشاره كرده و گويد: وقت آمدن اسلام نوشتن را در عرب جز 14 نفر (بضعة عشر) نميدانستند از جمله على بن ابى طالب، عمر، عثمان، ابو سفيان، معاويه، طلحه و ديگران بودند. ابو عبد اللّه زنجانى در تاريخ قرآن ص 44 ترجمه سحاب عدد نويسندگان وحى را كه با خطّ نسخ معمول آن زمان در مكّه و مدينه قرآن را بمحض نزول مينوشتند چهل و سه نفر ذكر كرده و 29 نفر از مشهوران آنها را نام برده از آنجمله على بن ابى طالب عليه السّلام زيد بن ثابت، زبير بن عوام، عبد اللّه بن ارقم، عبد اللّه بن رواحه، ابىّ بن كعب ثابت بن قيس، ابو سفيان، معاويه، خالد بن وليد و عمرو بن عاص است.

ناگفته نماند خالد بن وليد و عمرو بن عاص در سال هفتم هجرت شش ماه بفتح مكّه مانده اسلام آوردند معاويه و پدرش ابو سفيان پس از فتح مكّه با سلام داخل شدند، اينان تا قدرت داشتند با اسلام جنگيدند و آنگاه كه صيت و غلبه اسلام را ديدند بآن روى آوردند و آنوقت فقط در حدود دو سال از عمر رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله مانده بود، من احتمال نزديك بيقين دارم كه اين روسياهان كه همواره نان را بقيمت روز ميخوردند براى‌