با قرآن لازم دانسته است، ايضا رواياتيكه ميگويند امامان عليهم السلام در استفاده از احكام و غيره بر قرآن موجود استناد كرده‌اند.

در آينده خواهيم گفت: قرآنيكه امير المؤمنين عليه السّلام نوشته فرقش با قرآن فعلى فقط در ترتيب سوره‌ها است، در البيان ميگويد: اينهم باطل است كه بگوئيم قرآن در نزد امام غائب عليه السّلام محفوظ و موجود است زيرا وجود واقعى آن در تمسك امت كافى نيست.

4- از جمله براهين كه اقامه كرده‌اند اينست: قرآن مجيد اوصافى براى خود بيان ميدارد كه آن اوصاف در قرآن فعلى وجود دارد مثلا ميگويد إِنَّ هذَا الْقُرْآنَ‌ يَهْدِي لِلَّتِي هِيَ أَقْوَمُ‌ اسراء: 9. قرآن مردم را باستوار ترين راه هدايت ميكند. قرآن براى مؤمنان شفاست و كافران را جز خسران نيافزايد (اسراء: 82) اگر جنّ و انس جمع شوند قدرت آوردن چنين قرآنى را ندارند اسراء: 88. قرآن ببنى اسرائيل بيشتر آنچه را كه در آن اختلاف دارند حكايت ميكند (نمل: 76) قرآن بتمام مردم هادى و راهنماست (بقره:

185) قرآن هدايت براى متقين است (بقره: 2) آيا در قرآن تدبّر نميكنند يا در قلوبشان قفلهائى است (محمد:

24) از خداوند براى شما نور و كتاب روشن آمده است (مائده: 15) و صدها نظير اين آيات در مطالب دنيا و آخرت.

ما آنگاه كه در قرآن موجود دقت ميكنيم تمام اين اوصاف را در آن مييابيم و در نتيجه ميدانيم كه از قرآن كم نشده است.

5- فريد وجدى در دائرة المعارف اهتمام مسلمين را در حفظ و تأليف و تعليم قرآن دليل عدم تحريف آن دانسته و گويد اهتماميكه مسلمين بر قرآن داشتند احتمال نقصان آنرا از ميان بر ميدارد. اين همان دليل متقنى است كه مرحوم علم الهدى (بنا بر آنچه در مقدمه مجمع البيان است) بدان تمسّك جسته و فرمايد: