خالى است از اين ماده فقط دو لفظ فوق در قرآن مجيد آمده است.

عطاء:

عطاء و عطيّه هر چند مخصوص بصله و بذل و احسان است ولى در قرآن هم در بذل و هم در مطلق دادن چيزى بكار رفته است. مثل‌ حَتَّى‌ يُعْطُوا الْجِزْيَةَ عَنْ يَدٍ وَ هُمْ صاغِرُونَ‌ توبه: 29. كه در مطلق دادن است و مثل‌ هذا عَطاؤُنا فَامْنُنْ أَوْ أَمْسِكْ بِغَيْرِ حِسابٍ‌ ص: 39. إِنَّا أَعْطَيْناكَ‌ الْكَوْثَرَ كوثر: 1. وَ ما كانَ‌ عَطاءُ رَبِّكَ مَحْظُوراً اسراء: 20. كه درباره عطيّه و بذل است.

فَنادَوْا صاحِبَهُمْ‌ فَتَعاطى‌ فَعَقَرَ قمر: 29. تعاطى بمعنى تناول و اخذ است يعنى رفيق خويش را ندا كردند پس ناقه را گرفت و پى كرد.

عظم: (بر وزن فلس) استخوان.

قالَ رَبِّ إِنِّي وَهَنَ‌ الْعَظْمُ‌ مِنِّي وَ اشْتَعَلَ الرَّأْسُ شَيْباً مريم: 4: جمع آن عظام است‌ أَ يَحْسَبُ الْإِنْسانُ أَلَّنْ نَجْمَعَ‌ عِظامَهُ‌ قيامة: 3.

عِظَم: (بر وزن عنب) بزرگى. خلاف صغر. راغب گويد: اصل آن از «كَبِرَ عَظْمُهُ‌» (استخوانش بزرگ شد) است سپس بطور استعاره بهر بزرگ گفته شد محسوس باشد يا معقول، عين باشد يا معنى.

وَ مَنْ‌ يُعَظِّمْ‌ حُرُماتِ اللَّهِ فَهُوَ خَيْرٌ لَهُ عِنْدَ رَبِّهِ‌ حج: 30. هر كه محترمات خدا را تعظيم كند و بزرگ و محترم بدارد آن براى او پيش خدايش بهتر است. وَ مَنْ يَتَّقِ اللَّهَ يُكَفِّرْ عَنْهُ سَيِّئاتِهِ وَ يُعْظِمْ‌ لَهُ أَجْراً طلاق: 5. يُعْظِمْ‌ از باب افعال است يعنى مزد او را بزرگ ميگرداند.

عظيم‌: بزرگ. خواه محسوس باشد مثل‌ فَكانَ كُلُّ فِرْقٍ كَالطَّوْدِ الْعَظِيمِ‌ شعراء: 63. وَ أُوتِيَتْ مِنْ كُلِّ شَيْ‌ءٍ وَ لَها عَرْشٌ‌ عَظِيمٌ‌ نمل: 23.

و خواه معقول و معنوى نحو وَ نَجَّيْناهُ وَ أَهْلَهُ مِنَ الْكَرْبِ‌ الْعَظِيمِ‌ صافات:

76. وَ لَقَدْ آتَيْناكَ سَبْعاً مِنَ الْمَثانِي وَ الْقُرْآنَ‌ الْعَظِيمَ‌ حجر: 87.

عظيم: از اسماء حسنى است‌ وَ لا يَؤُدُهُ حِفْظُهُما وَ هُوَ الْعَلِيُ‌ الْعَظِيمُ‌