آن بزرگوار است.

اينها همه از غيبهاى مبذول‌اند كه از طرف خدا برسول خدا و از آن حضرت بوصيّش صلوات اللّه عليهم القاء شده است.

غيبة: بدگوئى در پشت سر ديگرى.

آنچه در غياب شخص بدگوئى ميشود اگر در او باشد آن غيبت است و اگر در وى نباشد بهتان ناميده ميشود و اگر رو برو گفته شود آنرا شتم (فحش) گويند، كلمه غيبت اسم است بمعنى اغتياب و بدگوئى. وَ لا يَغْتَبْ‌ بَعْضُكُمْ بَعْضاً أَ يُحِبُّ أَحَدُكُمْ أَنْ يَأْكُلَ لَحْمَ أَخِيهِ مَيْتاً حجرات: 12. بعضى از شما از بعضى بدگوئى و غيبت نكند آيا يكى از شما خوش دارد گوشت مرده برادرش را بخورد رجوع شود به «لحم».

غيابة: قعر. لا تَقْتُلُوا يُوسُفَ وَ أَلْقُوهُ فِي‌ غَيابَتِ‌ الْجُبِّ ... يوسف:

10. يوسف را نكشيد و او را بقعر فلان چاه افكنيد.

طبرسى فرمود: هر چه درون آن باشى و تو را بپوشاند آنرا غيابت گويند. غيابت بئر شبيه ... طاقچه- ايست در چاه، بالاى آب آن. پس غيابت بمعنى قعر يا بمعنى گودالى است در درون چاه بالاى آب. اين لفظ دو بار در قرآن آمده است يوسف: 10 و 15.

غيث: باران. طبرسى فرموده:

بارانيكه در وقت حاجت آيد كه آن از غوث است و آن نصرتى است كه در شدّت حاجت آيد و ضرر را از بين ببرد. آيه‌ وَ هُوَ الَّذِي يُنَزِّلُ‌ الْغَيْثَ‌ مِنْ بَعْدِ ما قَنَطُوا شورى: 28. قول وى را تقويت ميكند يعنى خدا آنست كه باران را پس از نوميدى مردم مياورد نوميدى در وقت حاجت است اين لفظ در آيه 34 لقمان و 20 حديد نيز آمده است.

ثُمَّ يَأْتِي مِنْ بَعْدِ ذلِكَ عامٌ فِيهِ‌ يُغاثُ‌ النَّاسُ‌ يوسف: 49. «يُغاثُ» ممكن از غوث يا از غيث باشد يعنى پس از آن سالى ميايد كه در آن مردم باران بيابند يا بوسيله باران و نعمت‌