شيعة: بمعنى پيروان و ياران است «شِيعَةُ الرجلِ: أَتْبَاعُهُ و أَنْصَاره» جمع آن اشياع و شيع (بر وزن عنب) است (اقرب الموارد) «فَوَجَدَ فِيها رَجُلَيْنِ يَقْتَتِلانِ هذا مِنْ‌ شِيعَتِهِ‌ وَ هذا مِنْ عَدُوِّهِ» قصص: 15. موسى در شهر دو مرد ديد كه مقاتله ميكردند يكى از پيروان و يكى از دشمنانش بود.

راغب شياع را انتشار و نيرومندى گفته و گويد: شيعه كسانى است كه شخص بواسطه آنها نيرومند ميشود.

طبرسى در ذيل‌ «ثُمَّ لَنَنْزِعَنَّ مِنْ كُلِ‌ شِيعَةٍ أَيُّهُمْ أَشَدُّ عَلَى الرَّحْمنِ عِتِيًّا» مريم: 69. فرموده: شيعه جماعتى است كه در امرى بيكديگر يارى كنند.

قول راغب و طبرسى مخالف آنچه از اقرب نقل شد نيست. زيرا جماعت در اثر پيروى از يكديگر، بهم يارى ميكنند و در اثر پيروى و تبعيّت، شخص بوسيله آنها تقويت ميشود.

شِيَع: چنانكه گفته شد جمع شيعه بمعنى فرقه‌هاست‌ «وَ لَقَدْ أَرْسَلْنا مِنْ قَبْلِكَ فِي‌ شِيَعِ‌ الْأَوَّلِينَ» حجر: 10.

بنظر ميايد اضافه‌ شِيَعِ الْأَوَّلِينَ‌ بيانيه است يعنى رسولانى قبل از تو در فرقه‌هاى اوليه و در امم گذشته فرستاديم.

مجمع در ذيل آيه فوق گويد:

اصل آن از مشايعت بمعنى متابعت است گويند: شايع فلان فلانا على امره يعنى در كارش از او پيروى كرد.

از آن است شيعه على عليه السّلام. آنها كسانى‌اند كه در كار آنحضرت از وى متابعت نموده و بامامتش گردن نهاده‌اند در حديث ام سلمه از رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله هست‌

«شِيعَةُ عَلِيٍّ هُمُ الْفَائِزُونَ يَوْمَ الْقِيَامَةِ».

نگارنده گويد اين حديث در جوامع اهل سنّت نيز نقل شده است. «أَوْ يَلْبِسَكُمْ‌ شِيَعاً وَ يُذِيقَ بَعْضَكُمْ بَأْسَ بَعْضٍ» انعام:

65. يا شما را فرقه‌ها كند و عذاب بعضى را ببعضى بچشاند چون فرقه فرقه و احزاب گرديدن نسبت بمسلمانان عارض و بحكم لباس است كه آنها را مى‌پوشاند و تضعيف ميكند لذا «يَلْبِسَكُمْ» آمده و اللّه العالم.