557 ميگويد: اين خورشيد نيز نميتواند تا ابد انرژى از دست رفته خود را جبران كند و بايد پير و سرد شود، زيرا ضمن تراكم و انقباض گازها لحظه‌اى فرا ميرسد كه جبران حرارت متوقف ميگردد از اين پس ... بايد لا ينقطع خنك شود، نخست بكوتوله زرد، سپس بكوتوله سرخ تبديل گردد و سر انجام بكلى خاموش شود. و در ص 263 ميگويد: نبايد وحشت كرد زيرا خورشيد ما باز ميليونها سال ديگر كه قابل شمارش نيست نور و حرارت خود را بزمين خواهد فرستاد.

اجتماع خورشيد و ماه‌

«فَإِذا بَرِقَ الْبَصَرُ. وَ خَسَفَ الْقَمَرُ. وَ جُمِعَ‌ الشَّمْسُ‌ وَ الْقَمَرُ. يَقُولُ الْإِنْسانُ يَوْمَئِذٍ أَيْنَ الْمَفَرُّ» قيامت: 7- 10. چون ديده خيره شود و ماه بگيرد و خورشيد و ماه مجتمع شوند، انسان گويد:

فرارگاه كجاست؟

آيات درباره قيامت است و ظاهر آنست كه در قيامت و هنگام از بين رفتن نظم كنونى خورشيد با ماه بهم خواهند رسيد و يكى خواهند شد.

شايد در اثر انبساط دائمى فاصله ميان آنها پر شده بهم خواهند پيوست و شايد در هم ريختگى موجب چنين پيش آمدى خواهد بود. اين بود آنچه بنظر ما در قرآن راجع بخورشيد آمده است خورشيد از جمله پشتوانه‌هاى بزرگ زندگى است و بدون آن حيات ميّسر نيست لذا قرآن مرتب ميگويد:

كه خورشيد را خدا رام كرده است.

زيرا كه اگر رام و مسخّر نميكرد عالم چنين نبود (سُبْحَانَ مَنْ سَخَّرَ الشَّمْسَ‌ وَ الْقَمَرَ وَ دَبَّرَهُمَا) در ملحقات صحيفه سجّاديه هست‌

«سُبْحَانَكَ تَعْلَمُ وَزْنَ‌ الشَّمْسِ‌ وَ الْقَمَرِ».

شمال: چپ. ضدّ يمين. «وَ نُقَلِّبُهُمْ ذاتَ الْيَمِينِ وَ ذاتَ‌ الشِّمالِ‌» كهف:

18 جمع آن اشمل و شمل و شمائل ميايد، در قرآن فقط شمائل بكار رفته مثل‌ «يَتَفَيَّؤُا ظِلالُهُ عَنِ الْيَمِينِ وَ الشَّمائِلِ‌ سُجَّداً لِلَّهِ» نحل: 48. سايه‌هاى آن از راست و چپ سجده كنان بر ميگردد.

ناگفته نماند: شمال و يمين در