ادا كرده است طالبان تحقيق بآنجا رجوع كنند.

آيا رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله شعر گفته است؟

از رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله نقل شده كه گويا در جنگ حنين فرموده:

أَنَا النَّبِيُّ لَا كَذِبْ‌

أَنَا ابْنُ عَبْدِ الْمُطَّلِبْ‌

در جواب اينكه اين نقل با «وَ ما عَلَّمْناهُ الشِّعْرَ ...» چگونه ميسازد در مجمع فرموده: گروهى گفته‌اند آن شعر نيست گروهى ديگر گويند اين شعر اتفاقى بوده و آنحضرت قصد شعر گفتن نداشته است. در الميزان فرموده: اين بيت از آنحضرت منقول است و درباره آن زياد بحث كرده‌اند ولى طرح روايت آسانتر است از آنكه بگوئيم شعر است يا شعر از روى قصد نيست.

شِعْرى: (بكسر شين) «وَ أَنَّهُ هُوَ رَبُ‌ الشِّعْرى‌» نجم: 49. شعراى يمانى ستاره درخشنده‌ايست واقع در صورت فلكى كلب اكبر كه درخشنده‌ترين ستارگان ثوابت است، نوعا در ماههاى تابستان در جنوب ديده ميشود.

دانشمندان نجوم گويند: فاصله اين ستاره از زمين پانصد هزار برابر فاصله خورشيد با زمين است و تشعشع آن چهل برابر خورشيد. حجم آن باندازه زمين، وزن آن باندازه خورشيد، فشردگى ذرات آن پانصد هزار بار از چگالى آب زيادتر است، اگر در فاصله خورشيد بود. زمين و اهل آنرا مى‌سوزانيد.

در مجمع هست قوم خزاعه ستاره شعرى را مى‌پرستيدند لذاست كه قرآن فرموده: خدا پروردگار شعرى است يعنى خدا را پرستش كنيد نه شعرى را.

ناگفته نماند شعرى نام دو ستاره است: شعراى يمانى، شعراى شامى ولى ظاهرا مراد اولى است كه آن از دومى درخشنده‌تر است و بدان علت براى نادانان معبود واقع گرديده بود.

شعل: «قالَ رَبِّ إِنِّي وَهَنَ الْعَظْمُ مِنِّي وَ اشْتَعَلَ‌ الرَّأْسُ شَيْباً» مريم: 4.

شعل افروخته شدن آتش و شعيله فتيله‌