دوم آياتيكه نسيان را بشيطان نسبت ميدهند نحو «وَ إِمَّا يُنْسِيَنَّكَ‌ الشَّيْطانُ‌ فَلا تَقْعُدْ بَعْدَ الذِّكْرى‌ مَعَ الْقَوْمِ الظَّالِمِينَ» انعام: 68. ايضا آيه 42 يوسف، 63 كهف، 201 اعراف. شايد اين نسيان در اثر وسوسه‌هاى مخصوص باشد و شايد شيطان اين تسلّط را نيز دارد.

سوم آيه‌ «أَنِّي مَسَّنِيَ‌ الشَّيْطانُ‌ بِنُصْبٍ وَ عَذابٍ» ص: 41. در «ايّوب» احتمال داديم كه شايد منظور وسوسه شيطان است كه او را با القاء وسوسه رنج ميداد نه اينكه شيطان سبب بيمارى او بود.

چهارم‌ «وَ مَنْ يَعْشُ عَنْ ذِكْرِ الرَّحْمنِ نُقَيِّضْ لَهُ‌ شَيْطاناً فَهُوَ لَهُ قَرِينٌ» زخرف:

36. و آيه‌ «أَ لَمْ تَرَ أَنَّا أَرْسَلْنَا الشَّياطِينَ‌ عَلَى الْكافِرِينَ تَؤُزُّهُمْ أَزًّا» مريم:

83.

در اين دو آيه نيز تحريك شيطان و قرين بودنش بوسيله وسوسه است با اضافه اينكه خداوند در صورت كورى از ذكر خدا و كفر بآيات شيطان را مسلّط ميكند.

حكايت تمرد شيطان‌

حكايت عصيان اين روح شرير در جاهاى متعدد از قرآن كريم نقل شده ما آنرا از سوره اعراف نقل ميكنيم: اى بشر ما شما را اندازه گرفته و صورت داديم، سپس بملائكه گفتيم بآدم سجده كنيد (و اعتراف نمائيد كه او لايق خلافة اللّه در زمين است). ملائكه سجده كردند (و اعتراف كرده خاضع شدند) مگر ابليس كه از ساجدان نبود.

خدا فرمود: ابليس چه مانع شد تو را كه سجده نكردى؟ گفت: من از او بهترم كه مرا از آتش بخصوصى آفريده‌اى ولى او را از گل مخصوص (اين استدلال از او بى‌جا و باطل بود كه برتريّت در اثر استعداد و كار است و آدم استعداد خلافت خدائى داشت نه او).

خدا فرمود: از آنجا فرو شو تو را نرسد كه در اينجا بزرگى كنى برون شو كه تو از حقيران هستى.

گفت: مرا تا روزيكه از نو زنده‌