فهماندن اين حقيقت است كه خدا در عين عزّت و توانائى كارهايش از روى حكمت و مصلحت است و در عين حال مهربان، بخشاينده، وهاب، دانا، پسنديده و ... است نبايد از عزت خدا بهراسيد. گاهى در مقام تهديد آمده: «وَ اللَّهُ‌ عَزِيزٌ ذُو انْتِقامٍ» آل عمران: 4.

در بعضى از آيات آمده: «إِنَّ اللَّهَ لَقَوِيٌ‌ عَزِيزٌ» حج: 40. ظاهرا مراد از عزيز در اين آيات منيع و دافع است يعنى خدا قوى است كسى او را زبون نتواند كرد و عزيز و منيع است كه كسى بمقام و سلطنت او نرسد. آيه چنين است‌ «... وَ لَيَنْصُرَنَّ اللَّهُ مَنْ يَنْصُرُهُ إِنَّ اللَّهَ لَقَوِيٌ‌ عَزِيزٌ» شايد قوى اشاره باصل قدرت و عزيز اشاره بعملى كردن آن باشد يعنى هم نيرومند است و هم بر اعمال آن تواناست و شايد در آياتى نظير آيه فوق نيز اين عنايت تصوّر شود.

عزيز گاهى بمعنى سخت و دشوار آمده مثل‌ «وَ ما ذلِكَ عَلَى اللَّهِ‌ بِعَزِيزٍ» ابراهيم: 20. «عَزِيزٌ عَلَيْهِ ما عَنِتُّمْ» توبه: 128. ايضا بمعنى گرامى و محترم نحو «وَ ما أَنْتَ عَلَيْنا بِعَزِيزٍ» هود: 91.

هكذا بمعنى حكمران و شخص قدرتمند مثل‌ «امْرَأَتُ‌ الْعَزِيزِ تُراوِدُ فَتاها عَنْ نَفْسِهِ» يوسف: 30. «يا أَيُّهَا الْعَزِيزُ مَسَّنا وَ أَهْلَنَا الضُّرُّ» يوسف: 88.

در آيه‌ «ذُقْ إِنَّكَ أَنْتَ‌ الْعَزِيزُ الْكَرِيمُ» دخان: 49. گفته‌اند: بر سبيل استهزاء و تهّكم است.

اعزّة: جمع عزيز است‌ «وَ جَعَلُوا أَعِزَّةَ أَهْلِها أَذِلَّةً» نمل: 34. عزيزان اهل شهر را ذليلان گردانند.

عُزّى: بضم (ع) «أَ فَرَأَيْتُمُ اللَّاتَ وَ الْعُزَّى‌. وَ مَناةَ الثَّالِثَةَ الْأُخْرى‌» نجم:

19 و 20. آن بتى بود مشهور.

در فرهنگ قصص القرآن تأليف آقاى صدر بلاغى ص 342 آمده:

عزّى يكى از بزرگترين بتهائى است كه از طرف عرب مخصوصا قبيله قريش پرستيده ميشد. بتكده عزّى در وادى نخله شاميّه بالاى سر «ذات عرق» ميان راه عراق و مكّه بود و