است در مجمع ذيل آيه‌ «وَ آمَنْتُمْ بِرُسُلِي وَ عَزَّرْتُمُوهُمْ‌» مائده: 12. نصرت و تعظيم نقل كرده است.

در آيه‌ «فَالَّذِينَ آمَنُوا بِهِ وَ عَزَّرُوهُ‌ وَ نَصَرُوهُ ...» اعراف: 157. بقرينه‌ «نَصَرُوهُ» بايد بمعنى تعظيم باشد بنظر مجمع و نهايه: اصل تعزير بمعنى ردّ و منع است و چون دشمن كسى را ردّ و منع كنيم او را يارى و توقير كرده‌ايم.

عُزَير: «وَ قالَتِ الْيَهُودُ عُزَيْرٌ ابْنُ اللَّهِ» توبه: 30. در كلام خدا راجع بهويّت عزير مطلبى نيامده است ظاهرا عزير همان است كه در تورات عزرا ناميده شده و در تورات فعلى كتابى هست بنام كتاب عزرا مشتمل برده باب. و او كسى است كه پس از مراجعت از بابل مقدارى از كلمات تورات را پيدا كرد و نوشت.

در «بنو- ابن» راجع بابن اللّه بودن عزير كه آيا يهود او را فرزند حقيقى خدا ميدانستند يا تشريفى؟ و نيز در بررسى «تورات» راجع باو توضيح داده‌ايم.

در تفسير عيّاشى از ابى سعيد خدرى از رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله نقل شده:

«اشْتَدَّ غَضَبُ اللَّهِ عَلَى الْيَهُودِ حِينَ قَالُوا عُزَيْرٌ ابْنُ اللَّهِ‌ وَ اشْتَدَّ غَضَبَهُ عَلَى النَّصَارَى حِينَ قَالُوا الْمَسِيحُ ابْنُ اللَّهِ‌ وَ اشْتَدَّ غَضَبُ اللَّهِ عَلَى مَنْ أَرَاقَ دَمِي وَ آذَانِي فِي عَتْرَتِي».

اين حديث در الميزان از درّ المنثور نيز نقل شده و در صدر آن هست:

چون روز جنگ احد صورت آنحضرت زخمى شد و دندانش شكست برخاست و دستها را بلند كرد و ميفرمود:

«إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ اشْتَدَّ غَضَبُهُ عَلَى الْيَهُودِ ..

عزز: عزّت بمعنى توانائى است مقابل ذلّت. در اقرب الموارد گويد:

«عَزَّهُ‌ عِزّاً: قَوَّاهُ- عَزَّ الرَّجُلُ‌ عِزّاً وَ عِزَّةً: صَارَ عَزِيزاً- قَوِيَ بَعْدَ ذِلَّةٍ».

راغب گفته: عزّت حالتى است كه از مغلوب بودن انسان مانع ميشود.

گويند: «أَرْضٌ‌ عِزَازٌ» زمين سخت.

طبرسى نيز اصل آنرا از عِزَازُ الْأَرْضِ ميداند.