يعنى رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله در زكوة فطره امر كردند كه صاعى
از گندم و يا صاعى از جو باشد لفظ حديث از مفردات است. در نهايه گويد: بقول بعضى
مراد از طعام در حديث گندم و بقولى خرماست ولى خرما بهتر است كه آنوقت اهل مدينه
گندم كم داشتند.
در قاموس معناى اولى را گندم گفته است. در الميزان فرموده: در لسان
العرب هست: اهل حجاز چون لفظ طعام را اطلاق كردند از آن فقط گندم قصد كنند و خليل
گفته در كلام عالى عرب طعام فقط گندم است.
درباره اين آيه گفتهاند مراد از طعام بحر حيواناتى است كه بصورت
مرده از دريا كنار ميافتند. بقولى مراد ميوهها و حبوباتى است كه با آب دريا بوجود
ميايند. بقول بعضى: اگر گوئيم طعام مصدر است يعنى شكار دريا و خوردن آن هر دو حلال
ميباشد بهتر است. ولى در تفسير اهل بيت عليهم السلام منظور از طعام بحر ماهى شور و
خشكيده است كه براى بعد ذخيره ميشود آنوقت مراد از «صيدالبحر» ماهى تازه ميشود. در تفسير عياشى از حريز از امام صادق عليه
السّلام نقل شده: