ميرسد. گوئى كه انسان را قصد ميكند.

راغب گويد: اصل آن در تير انداختن است سپس به نائبه اختصاص يافته.

«الَّذِينَ إِذا أَصابَتْهُمْ‌ مُصِيبَةٌ قالُوا إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ» بقره: 156.

(صواب): حق و درست يعنى آنچه حقيقت را درك كرده‌ «لا يَتَكَلَّمُونَ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمنُ وَ قالَ‌ صَواباً» نباء: 38. يعنى قول حق و مطابق حكمت و عقل بگويد.

(صيّب): باران و ابر. «أَوْ كَصَيِّبٍ‌ مِنَ السَّماءِ فِيهِ ظُلُماتٌ» بقره: 19. يا مثل باران سختى از آسمان كه در آن ظلمات هست.

اصل آن صيوب است (بسكون يا و كسر واو.) واو بيا قلب و در آن ادغام شده است مثل سيّد و جيّد (مجمع) تند بودن آن از لفظ استفاده ميشود در مجمع آنرا باران و در مفردات و اقرب ابر مخصوص ببارش گفته است مناسب آيه فوق ابر است.

«ما أَصابَكَ‌ مِنْ حَسَنَةٍ فَمِنَ اللَّهِ وَ ما أَصابَكَ‌ مِنْ سَيِّئَةٍ فَمِنْ نَفْسِكَ ...» نساء: 79. اين آيه با آيه ما قبل آن در «حسن» بررسى شده مراجعه شود.

[مقايسه دو آيه‌]

در اينجا مناسب است دو آيه ذيل را كه در بادى امر مخالف هم بنظر ميايند با همديگر مقايسه كنيم. اول آيه‌ «وَ ما أَصابَكُمْ‌ مِنْ‌ مُصِيبَةٍ فَبِما كَسَبَتْ أَيْدِيكُمْ وَ يَعْفُوا عَنْ كَثِيرٍ» شورى: 30.

اين آيه روشن ميكند كه ميان مصائب و گناهان ارتباط هست و آنچه از مصائب پيش ميايد اثر اعمال مردم است و از گناهان بيشتر هم خدا عفو ميكند و گرنه لازم بود همه از بين بروند «وَ لَوْ يُؤاخِذُ اللَّهُ النَّاسَ بِما كَسَبُوا ما تَرَكَ عَلى‌ ظَهْرِها مِنْ دَابَّةٍ وَ لكِنْ يُؤَخِّرُهُمْ إِلى‌ أَجَلٍ مُسَمًّى فَإِذا جاءَ أَجَلُهُمْ فَإِنَّ اللَّهَ كانَ بِعِبادِهِ بَصِيراً» فاطر: 45.

و اين آيه خطاب بعموم مجتمع بشرى است و بخطابات جزئى منحل نميشود و در نتيجه، گناهان عدّه‌اى‌