وَ نَخِيلٌ‌ صِنْوانٌ‌ وَ غَيْرُ صِنْوانٍ‌ يُسْقى‌ بِماءٍ واحِدٍ ...» رعد: 4. صنو: شاخه- ايست كه از ريشه رويد گويند: «هُمَا صِنْوَا نَخْلَةٍ» يعنى: آندو شاخه يك خرمااند و ايضا: «فُلَانٌ‌ صِنْوُ أَبِيهِ» فلانى شاخه پدرش است (راغب).

در صحاح گويد: چون دو خرما و سه خرما از يك بن برويد هر يك صنو آنديگرى است. در نهايه گفته: صنو بمعنى مثل است و اصل آن اين است كه دو خرما از يك بن برويد.

در نهج البلاغه نامه 45 فرموده:

«وَ أَنَا مِنْ رَسُولِ اللَّهِ‌ كَالصِّنْوِ مِنَ‌ الصِّنْوِ وَ الذِّرَاعِ مِنَ الْعَضُدِ».

يعنى: من از رسول خدا صلى اللّه عليه و آله مانند شاخه از شاخه و ذراع از بازو هستم.

مراد از صِنْوانٌ‌ در آيه نخلهائى كه از يك بن برويند و مثل هم باشند يعنى نخلهاى هم مثل و غيرهم مثل و آن در آيه چنانكه در جوامع الجامع فرموده جمع صنو است و تثنيه نيست. در اقرب گويد: تثنيه آن صنوان و صنيان (بفتح و ضم و كسر اول) باشد و جمع آن فقط صنوان است. در صحاح تصريح شده كه نون آن در جمع مضموم است.

صنو اگر فقط در نخل باشد آنوقت‌ صِنْوانٌ‌ در آيه صفت‌ نَخِيلٌ‌ است و اگر در غير آن نيز باشد چنانكه در اقرب گويد: بقولى صنو عموميت دارد در هر دو فرع كه از يك اصل خارج شوند خرما باشد يا غير آن.

در اين صورت ميشود كه صفت‌ جَنَّاتٌ‌ ...

وَ زَرْعٌ وَ نَخِيلٌ‌ باشد ولى در آيه ظاهرا فقط صفت‌ «نَخِيلٌ» است.

صهر: بفتح (ص) گداختن. «صَهَرْتُ‌ الشَّيْ‌ءَ فَانْصَهَرَ: أَذَبْتُهُ فَانْذَابَ». «يُصْهَرُ بِهِ ما فِي بُطُونِهِمْ وَ الْجُلُودُ» حج: 20.

با آن حميم آنچه در شكم دارند و پوستهايشان گداخته شود. نظير «وَ سُقُوا ماءً حَمِيماً فَقَطَّعَ أَمْعاءَهُمْ» محمد:

15. و آيه‌ «يُغاثُوا بِماءٍ كَالْمُهْلِ يَشْوِي الْوُجُوهَ» كهف: 29.

«وَ هُوَ الَّذِي خَلَقَ مِنَ الْماءِ بَشَراً فَجَعَلَهُ نَسَباً وَ صِهْراً وَ كانَ رَبُّكَ قَدِيراً»