ملحوظ است كه صلوة توجه و انعطافى است از بنده بخدا همانطور كه از
خدا به بنده. و آن در واقع ياد آورى مخصوص خدا و رو كردن بسوى خداى عزّ و جلّ است
با كيفيّتى كه شرع بيان داشته.
مهمترين كار بنده دو چيز است يكى توجّه بخدا، ديگرى انفاق در راه
خدا. لذا مكرّر در قرآن عظيم ميخوانيم: «وَأَقِيمُواالصَّلاةَوَ آتُوا الزَّكاةَ»بقره: 43. «وَيُقِيمُونَالصَّلاةَوَ مِمَّا رَزَقْناهُمْ يُنْفِقُونَ»بقره: 3.
نماز شخص را از فحشاء و منكر نهى ميكند (عنكبوت: 45) «إِنَالصَّلاةَكانَتْ عَلَى
الْمُؤْمِنِينَ كِتاباً مَوْقُوتاً»نساء: 103.
هيچ دين و شريعتى بدون نماز نبوده گرچه در كيفيّت آن با هم اختلاف
داشتهاند.
درباره بنى اسرائيل هست كه خدا بموسى وحى فرمود: «وَاجْعَلُوا بُيُوتَكُمْ
قِبْلَةً وَ أَقِيمُواالصَّلاةَوَ بَشِّرِ الْمُؤْمِنِينَ»يونس: 87. خانههاى خويش را مقابل
هم قرار بدهيد و نماز بخوانيد. در خصوص ابراهيم عليه السّلام آمده: «رَبِّاجْعَلْنِي مُقِيمَالصَّلاةِوَ مِنْ ذُرِّيَّتِي»ابراهيم: 40. راجع بحضرت عيسى عليه
السّلام و شريعت او فرموده: «وَأَوْصانِيبِالصَّلاةِوَ الزَّكاةِ ما دُمْتُ حَيًّا»مريم: 31. در حالات اسمعيل صادق
الوعد هست: «وَكانَ يَأْمُرُ أَهْلَهُبِالصَّلاةِوَ الزَّكاةِ»مريم: 55.