پى رحمت است مثل‌ «رَأْفَةً وَ رَحْمَةً» حديد: 27. «إِنَّهُ بِهِمْ رَؤُفٌ رَحِيمٌ» توبه: 117. در آيه‌ «كُلٌّ قَدْ عَلِمَ‌ صَلاتَهُ‌ وَ تَسْبِيحَهُ» نور: 41. كه پرندگان را نيز شامل است ظاهرا غرض توجه و رو كردن بخدا است.

«إِنَّ اللَّهَ وَ مَلائِكَتَهُ‌ يُصَلُّونَ‌ عَلَى النَّبِيِّ يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَيْهِ وَ سَلِّمُوا تَسْلِيماً» احزاب: 56.

يعنى: خدا و فرشتگانش بر پيغمبر صلوات ميفرستند و او را ثنا ميگويند و تعظيمش ميكنند، يا خدا بر او رحمت ميكند و ملائكه دعا و استغفار. اى اهل ايمان شما هم بر او صلوات بفرستيد و از خدا رحمت بخواهيد و سلام كنيد.

آيه حاكى از آن است كه مؤمنان لازم است در اين كار از خدا و ملائكه پيروى كنند. در روايات شيعه و اهل سنت مستفيضا وارد است كه طريق صلوات بر آنحضرت آن است كه بگوئيم: اللَّهُمَ‌ صَلِ‌ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ محمّد يا و على آل محمّد. بايد آل و اهل بيت را در صلوات از آنحضرت جدا نكرد و گرنه صلوات ابتر خواهد بود. روايات شيعه كه معلوم است و راجع بروايات اهل سنت براى نمونه رجوع شود به صواعق محرقه ابن حجر ذيل آيه دوم از آيات اهل بيت، صحيح مسلم جلد اول كتاب صلوة باب: الصَّلَوةِ عَلَى النَّبِيِّ بَعْدَ التَّشَهُّدِ، سنن ترمذى ابواب الصلوة باب 351 ما جاء فى صفة الصّلوة على النّبىّ، سنن ابى داود كتاب الصلوة على النّبى بعد التّشهد.

صلوة اسلام‌

صلوة اسلام همان عبادت بزرگى است كه در رأس عبادات قرار گرفته و از اركان دين و تارك آن در رديف كافر است.

در وجه تسميه آن گفته‌اند: چون قسمتى از آن دعاست از باب تسميه كل باسم جزء اين عمل را صلوة گفته‌اند. بعقيده نگارنده احتياجى باين سخن نيست بلكه معناى اصلى در آن‌