آخر كار ناقه صالح را كه معجزه آنحضرت و حيوانى مفيد بود بكشتند و گفتند: اگر از پيامبرانى عذابيكه وعده ميدهى بياور. (اعراف: 77) فرمود: سه روز در خانه‌هاى خويش خوش باشيد اين وعده دروغ ندارد (هود: 65) سه روز مهلت ظاهرا براى آن بود كه شايد در عرض آن متنبه شده و بسوى خداى مهربان رو آورند چنانكه از آيه 46 نمل روشن ميشود.

سرانجام صاعقه شديدى بر آنها باريدن گرفت و همه را با آتش و صيحه خود از بين برد (رجوع به ثمد) صالح با پيروان خويش از عذاب نجات يافت (هود: 66) و آنگاه كه بسر اجساد بى جان آمد با كمال تأسف فرمود: اى قوم رسالت خدا را بشما رساندم و شما را نصيحت كردم ليكن ناصحان را دوست نداريد «فَتَوَلَّى عَنْهُمْ وَ قالَ يا قَوْمِ لَقَدْ أَبْلَغْتُكُمْ رِسالَةَ رَبِّي وَ نَصَحْتُ لَكُمْ وَ لكِنْ لا تُحِبُّونَ النَّاصِحِينَ» اعراف: 79. نام حضرت صالح در قرآن بقرار ذيل است:

اعراف آيات: 73، 75، 77.

هود: 61، 62، 66، 89.

شعراء: 142.

نمل: 45.

ناقه صالح‌

راجع بناقه صالح انشاء اللّه در «نوق» بتفصيل سخن خواهيم گفت.

صلد: «فَمَثَلُهُ كَمَثَلِ صَفْوانٍ عَلَيْهِ تُرابٌ فَأَصابَهُ وابِلٌ فَتَرَكَهُ‌ صَلْداً» بقره:

264. صلد مصدر است بمعنى سختى «صَلَدَ الْأَرْضُ: صَلُبَتْ» و نيز بمعنى سخت و صاف، و زمين يا سنگى كه چيزى نمى‌روياند. گويند: حجر صلد ارض صلد (اقرب).

در مجمع فرموده: آن بمعنى سنگ صاف و زمينيكه در اثر سختى چيزى نميروياند و بخيل ... است. در نهج- البلاغه حكمت 333 در وصف مؤمن فرموده:

«نَفْسُهُ أَصْلَبُ مِنَ‌ الصَّلْدِ».

در آيه شريفه نروياندن در نظر است يعنى حكايت او حكايت سنگ‌