بقره: 164. «وَ تَصْرِيفِ‌ الرِّياحِ آياتٌ لِقَوْمٍ يَعْقِلُونَ» جاثية: 5. (باد و باران در قرآن تأليف مهندس بازرگان).

صرم: چيدن. بريدن. «صَرَمَهُ‌ صَرْماً: قطعه بائنا- صَرَمَ‌ النَّخْلَ وَ الشَّجَرَ: جَزَّهُ». «إِذْ أَقْسَمُوا لَيَصْرِمُنَّها مُصْبِحِينَ» قلم: 17. قسم خوردند كه ميوه‌هاى باغ را وقت صبح بچينند.

«أَنِ اغْدُوا عَلى‌ حَرْثِكُمْ إِنْ كُنْتُمْ‌ صارِمِينَ‌» قلم: 22. صبح در كشت خويش باشيد اگر ميخواهيد بچينيد.

شمشير را از آن صارم گويند كه برنده است.

«فَطافَ عَلَيْها طائِفٌ مِنْ رَبِّكَ وَ هُمْ نائِمُونَ. فَأَصْبَحَتْ‌ كَالصَّرِيمِ‌» قلم: 19 و 20.

صريم بمعنى مصروم است: چيده شده و قطع شده. بشب و روز نيز صريم گويند كه هر يك از ديگرى قطع و بريده ميشود. ايضا شب تاريك و تل خاك كه از تل بزرگ جدا شده صريم گويند.

در اقرب الموارد آنرا زمين سياه كه هيچ چيز نمى‌روياند نيز گفته است. از همه معانى مناسبتر معناى اخير است كه از اقرب نقل شد. زيرا در آيات بعدى هست كه اهل باغ چون آنرا ديدند نشناختند و گفتند: راه گم كرده‌ايم اين نشان ميدهد كه باغ در اثر بلا بصورت زمين سياه بى علف در آمده بود و اگر فقط ميوه‌اش از بين ميرفت و مصروم ميشد اشتباه نمى‌كردند. معنى آيه چنين ميشود: در حاليكه آنها خفته بودند گردنده‌اى و بلائى از جانب پروردگارت بآن باغ دور زد و مانند زمين سوخته و بى علف گرديد.

صعد: (بر وزن فرس و عنق) و صعود: بالا رفتن. «صَعِدَ فِي السُّلَّمِ‌ صَعَداً و صُعُوداً: ارْتَقَى».

«مَنْ كانَ يُرِيدُ الْعِزَّةَ فَلِلَّهِ الْعِزَّةُ جَمِيعاً إِلَيْهِ‌ يَصْعَدُ الْكَلِمُ الطَّيِّبُ وَ الْعَمَلُ الصَّالِحُ يَرْفَعُهُ ...» فاطر: 10. بعقيده الميزان ضمير «يَرْفَعُهُ» به‌ الْكَلِمُ‌ راجع است و فاعل آن‌ «الْعَمَلُ» ميباشد.

يعنى: هر كه خواهان عزت است آنرا از خدا بخواهد كه همه عزّت مال‌