«كُونُوا هُوداً أَوْ نَصارى‌ تَهْتَدُوا» در جواب فرموده‌ «قُلْ بَلْ مِلَّةَ إِبْراهِيمَ حَنِيفاً» آنگاه در آيه 136 آمده‌ «قُولُوا آمَنَّا بِاللَّهِ وَ ما أُنْزِلَ إِلَيْنا وَ ما أُنْزِلَ إِلى‌ إِبْراهِيمَ وَ إِسْماعِيلَ وَ إِسْحاقَ ...» آنوقت پس از آيه ديگر فرموده‌ «صِبْغَةَ اللَّهِ» يعنى: ايمان باين پيغمبر و پيامبران ديگر رنگ خدائى و دين خداست و رنگ خدائى بهترين رنگهاست و ما باو عابديم. منظور از صبغه ايمان و دين است. عيّاشى از امام صادق عليه السّلام نقل كرده فرمود:

الصِّبْغَةُ الْإِسْلَامُ.

در مجمع نيز آنرا نقل كرده است.

«وَ شَجَرَةً تَخْرُجُ مِنْ طُورِ سَيْناءَ تَنْبُتُ بِالدُّهْنِ وَ صِبْغٍ‌ لِلْآكِلِينَ» مؤمنون:

20. صبغ بمعنى خورش است. علت تسميه آنست كه نان در خورش مثل سركه و روغن فرو رفته رنگين ميشود (اقرب) معنى آيه در «دهن» گذشت.

[غسل تعميد]

در اقرب الموارد در «عمد» ذيل كلمه معموديّه مينويسد: معموديّه اولين اسرار دين مسيحى و درب نصرانيت است. و آن تغسيل طفل و غير طفل است. با آب، بنام اب، ابن، روح القدس. (مراد از اب خدا و از ابن عيسى است).

در مجمع فرموده: بعضى از نصارى مولود خويش را در آبيكه بآن معموديّه گويند فرو مى‌بردند و آنرا تطهير مولود قرار ميدادند. بقولى يهود و نصارى فرزندان خويش را رنگ يهوديت و نصرانيّت ميزدند يعنى دين خويش را بآنها تلقين ميكردند. راجع باين قول است كه عمر بن الخطاب از بنى تغلب پيمان گرفت كه فرزندان خويش را رنگ نصرانيّت نزنند. بلكه آنها را بگذارند بزرگ شوند سپس هر دين را كه خواستند بپذيرند.

هاكس آمريكائى در قاموس كتاب مقدس ماده «تعميد» درباره اين غسل مفصل بحث كرده است.

غرض آنكه بعضى گفته‌اند: مراد از صِبْغَةَ اللَّهِ‌ در آيه شريفه، ردّ تعميد است يعنى رنگ و صبغه خدائى بهتر است نه صبغه تعميد.