حضرت يحيى بن زكريا ميدانند و در ملاقاتيكه آقاى دكتر احمد توانا در چند سال قبل با روحانى بزرگ صابئين «شيخ عبد اللّه الخفاجى» در اهواز داشتند وى قسمتهائى از دو كتاب كنزا ربا و كنزا سدره (بمعنى گنج فراوان و گنج سى پاره) براى ايشان ميخواند و مينويسد كه محتوى بشارات بسيارى در مورد پيامبر اسلام صلّى اللّه عليه و آله بوده است و هم چنين در آن ذكر شده كه آنحضرت دامادى خواهد داشت كه مورد ظلم قرار خواهد گرفت و دخترش در جوانى خواهد مرد.

دانشمندان گمان كرده‌اند كه منظور از كلمه كتاب در آيه‌ «يا يَحْيى‌ خُذِ- الْكِتابَ بِقُوَّةٍ» تورات است در صورتيكه كتاب مستقل ديگرى است كه صابئين بدان معتقدند.

در جواب اين سؤال كه چرا با وجود اين بشارات بپيامبر اسلام ايمان نداريد و مسلمان نميشويد اظهار داشت كه ما ايمان داريم و معتقديم كه آن پيامبر براى شما مبعوث گرديده و شما را به بهشت رهنمائى خواهد كرد همچنانكه ايمان به حضرت يحيى عليه السّلام ما را به بهشت خواهد آورد.

با توجه به تحقيقات مذكور معلوم خواهد شد كه علت اينكه اهل تسنن با صابيهاى حرانى بعنوان اهل كتاب رفتار كرده‌اند و شيعيان باستناد به عقائد شرك آميز آنان، آنها را در زمره مشركين دانسته‌اند واقعه تاريخى مذكور بوده است و نتيجتا صابئين حقيقى كه در قرآن در ضمن اهل كتاب آمده‌اند معتقد به دين الهى بوده‌اند و صابئين حرانى ستاره پرست و مشرك بوده‌اند.

صبّ: ريختن. (لازم و متعدى) «صَبَ‌ الْمَاءَ وَ نَحْوَهُ‌ صَبّاً فَصَبَ‌ هُوَ:

سَكَبَهُ فَانْسَكَبَ» (اقرب). «فَلْيَنْظُرِ الْإِنْسانُ إِلى‌ طَعامِهِ. أَنَّا صَبَبْنَا الْماءَ صَبًّا» عبس: 24 و 25.

«فَصَبَ‌ عَلَيْهِمْ رَبُّكَ سَوْطَ عَذابٍ»