داشتند آن چشمه زندگى خدايان است و كسى حق ندارد از حيات خدايان كسر كند.

در هر شهر براى خود عيدى قرار دادند، روز عيد كنار آن صنوبر رفته مراسم و قربانى براه ميانداختند آنگاه گوشت قربانى را در آتشى ميانداختند و وقت ارتفاع دود آن، بدرخت سجده ميكردند و تضرّع و ناله مى‌نمودند ... اين بود عادت آنها در شهرها و چون وقت عيد شهر بزرگشان فرا ميرسيد و در آن پادشاهشان بنام اسفندار سكونت داشت اهل شهر ها بآنجا آمده دوازده روز عيد ميگرفتند ...

خداوند پيامبرى بر آنها مبعوث كرد باو ايمان نياوردند. وى دعا كرد درخت صنوبر خشكيد، اين عمل را سخت ناپسند شمردند ... تصميم بقتل پيامبر گرفتند، چاهى كنده وى را در آن افكنده و سر آنرا گرفتند پيوسته ناله او مى‌شنيدند كه فوت شد پس از اين كار خداوند عذابى فرستاد و همه را از بين برد.

مشروح اين حديث در تفسير برهان از مرحوم صدوق و نيز در صافى از عيون اخبار نقل شده و نيز در برهان و صافى نقل شده از جمله كارهاى ناپسند اصحاب رسّ مساحقه زنان بود، ايضا حديث فوق را محمد عبده در شرح نهج البلاغه از سيد رضى از على عليه السّلام نقل كرده است.

طبرسى از عكرمه نقل كرده: رسّ چاهى است كه آنها پيامبر خود را در آن دفن كردند. از وهب نقل كرده اصحاب رسّ قوم شعيب است و ايضا گفته‌اند شهرى است در يمامه و چاهى در انطاكيه و از حضرت صادق عليه السّلام آورده كه زنان اصحاب رسّ اهل مساحقه بودند.

ناگفته نماند شايد مراد از مجوس كه در آيه 17 سوره حج آمده اصحاب رسّ باشند و يا مجوس از اخلاف آنها باشد.

رسل: رسل (بكسر اول) در اصل بمعنى برخاستن با تأنى است. و رسول‌