بنظر ميايد: در بعضى از آيات مراد از آن وقت مرگ است مثل «حَتَّىإِذا رَأَوْا ما
يُوعَدُونَ إِمَّا الْعَذابَ وَ إِمَّاالسَّاعَةَ»مريم: 75. در اينصورت عذاب آنست كه مرگ در آن نباشد.
پيوسته در شك بودن روشن ميكند كه غرض از ساعت آمدن مرگ است و آن با
قيامت بودن نمىسازد مگر آنكه بگوئيم كفّار در برزخ هم در حال مريهاند.
ساعت آنگاه كه در قيامت و مرگ بكار رفته پيوسته با الف و لام عهد
آمده و در غير آن نكره استعمال شده است.
«يَسْئَلُونَكَعَنِالسَّاعَةِأَيَّانَ مُرْساها»نازعات: 42. معنى آيه در «رسو» گذشت.
سواع: «وَلا تَذَرُنَّ وَدًّا وَ
لاسُواعاًوَ لا يَغُوثَ وَ يَعُوقَ
وَ نَسْراً»نوح:
23. ظاهر آيه آنست كه اين پنج نام، نام بتهاى قوم نوح بود. ولى هشام بن محمد كلبى
در كتاب الاصنام همه آنها را از بتهاى جاهليت گفته و محل و تاريخشان را بيان كرده
است و در ص 58 همان كتاب پس از تعداد اصنام كه بتهاى پنجگانه نيز در رديف آنهاست
گفته: اين بتان مرتبا عبادت ميشدند تا رسول خدا صلى اللّه عليه و آله مبعوث گرديد
و بكوبيدن آنها فرمان داد.
طبرسى از ابن عباس و قتاده نقل كرده كه بتهاى پنجگانه را قوم نوح
مىپرستيدند سپس عرب بپرستش آنها برخاست. و نيز گفته: بقولى اين نامها نام پنج نفر
مرد نيكوكار بود در زمان ميان آدم و نوح، بعدها مجسمه آنها را ساختند و بتدريج در
نسلهاى بعدى مورد پرستش واقع شدند. و بقولى در طوفان زير خاكها ماندند سپس بدست
عربها افتادند. (العلم عند اللّه).
نگارنده احتمال ميدهم كه آيات 22 و 23 از سوره نوح بطور معترضه نقل
قول مشركين عرب است و بتها