قرآن آمده‌

«حَتَّى يَكُونَ لَنَا ... عَنْ سَخَطِكَ وَ تَعَدِّي حُدُودِكَ‌ ذَايِداً».

تا ما را از غضب تو و تجاوز بحدود تو كنار كننده باشد. اين كلمه فقط يكبار در قرآن يافته است.

ذوق: چشيدن. «فَذاقَتْ‌ وَبالَ أَمْرِها» طلاق: 9 يعنى سنگينى و نتيجه كار خود را چشيد. بيشتر استعمال آن در قرآن درباره عذاب است و گاهى در رحمت نيز بكار رفته مثل‌ «وَ لَئِنْ‌ أَذَقْناهُ‌ رَحْمَةً مِنَّا مِنْ بَعْدِ ضَرَّاءَ ...» فصلت: 50.

* «فَكَفَرَتْ بِأَنْعُمِ اللَّهِ‌ فَأَذاقَهَا اللَّهُ لِباسَ الْجُوعِ وَ الْخَوْفِ ...» نحل: 112.

درباره اضافه لباس بجوع و خوف در الميزان ميگويد آن دلالت بر احاطه و شمول دارد يعنى گرسنگى و ترس بهمه آنها رسيد و احاطه كرد چنانكه لباس بدن را احاطه ميكند.

راغب ميگويد: استعمال آن در قليل است زيرا كه بكثير، خوردن اطلاق ميشود نه چشيدن در قرآن درباره عذاب آمده در عرف هر چند در قليل معروف است ولى صلاحيت دارد كه از آن كثرت نيز اراده شود.

و نيز آمده‌ «كُلُّ نَفْسٍ‌ ذائِقَةُ الْمَوْتِ» آل عمران: 185، انبياء: 35، عنكبوت: 57.

ذيع: آشكار شدن. «وَ إِذا جاءَهُمْ أَمْرٌ مِنَ الْأَمْنِ أَوِ الْخَوْفِ‌ أَذاعُوا بِهِ» نساء: 83. چون چيزى از ايمنى و يا ترس بآنها رو آورد آنرا آشكار و منتشر ميكنند.

در نهج البلاغه نامه 48 بمعاويه نوشته‌

«وَ إِنَّ الْبَغْيَ وَ الزُّورَ يُذِيعَانِ‌ بِالْمَرْءِ فى دِينِهِ وَ دُنْيَاهُ».

يعنى تجاوز و باطل شخص را در دين و دنيايش مشهور و رسوا ميكنند. در اقرب آمده «أَذَاعَ‌ سِرَّهُ: أَظْهَرَهُ» و الحمد للّه و هو خير ختام.