واقعة: 90 و 91. ممكن است مراد از اين سلام همان باشد كه درباره اهل بهشت آمده‌ «لا يَسْمَعُونَ فِيها لَغْواً إِلَّا سَلاماً ...» مريم: 62. ولى‌ «سَلاماً سَلاماً» در سوره واقعة راجع بمقربين است معنى آيه چنين ميشود: اما اگر شخص متوفى از اصحاب يمين باشد سلام آنها مخصوص تو است و شايد «لَكَ» خطاب بحضرت رسول صلى اللّه عليه و آله بوده باشد.

«هُوَ اللَّهُ الَّذِي لا إِلهَ إِلَّا هُوَ الْمَلِكُ الْقُدُّوسُ‌ السَّلامُ‌ ...» حشر:

23. سلام از اسماء حسنى است راغب گويد: گفته‌اند علّت توصيف خداوند بسلام آنست كه عيوب و آفات بحضرتش راه ندارد چنانكه بخلائق ميرسد. در اينصورت سلام بمعنى سالم است طبرسى گويد: سلام يعنى آنكه بندگان از ظلمش سالم‌اند و گفته‌اند: آن بمعنى سالم از هر نقص و عيب و آفت است. صدوق در توحيد آنرا سلامت دهنده. و سالم از هر عيب گفته است. ابن اثير نيز مثل راغب گفته و بيضاوى آنرا اختيار كرده است. در اقرب نيز چنين است.

در جوامع الجامع و كشّاف نيز سلامت دهنده يا سالم از هر عيب ذكر شده. الميزان آنرا تقريبا بى آزار معنى كرده گويد: سلام كسى است كه با تو بسلامت و عافيت ملاقات كند بدون شرّ و ضرر.

خلاصه آنكه: معنى سلام يا سلامت دهنده و يا سالم از هر عيب است.

و در صورت اول از صفات فعل و در صورت دوم از صفات جلال است و آن در اصل مصدر است و از باب مبالغه وصف حق تعالى آمده. اقرب الموارد عقيده دارد كه در اسماء اللّه جز سلام مصدر نيامده است.

سلم (بر وزن علم) اخفش آنرا صلح گفته هكذا سلم (بر وزن فلس و فرس) ابو عبيده گويد: سلم و اسلام هر دو يكى است و سلم در جاى ديگر بمعنى مسالمت و صلح است (مجمع) «يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا ادْخُلُوا فِي‌ السِّلْمِ‌ كَافَّةً ...» بقره: 208. آنرا در آيه بفتح‌