انشاء اللّه.

ناگفته نماند بموجب روايات اسلامى و فتواى فقها، زينت با طلا و پوشيدن آن براى مردان حرام و براى زنان بلا مانع است براى نمونه يك روايت از حضرت صادق عليه السّلام نقل ميشود

«... وَ جَعَلَ‌ الذَّهَبَ‌ فى الدُّنْيَا زِينَةَ النِّسَاءِ فَحَرَّمَ عَلَى الرِّجَالِ لُبْسَهُ وَ الصَّلَوةَ فِيهِ ...».

(وسائل ابواب لباس المصلى باب 30).

ولى آيات شريفه صريح‌اند در اينكه اهل بهشت اعم از زنان و مردان از طلا استفاده ميكنند «يُحَلَّوْنَ فِيها مِنْ أَساوِرَ مِنْ‌ ذَهَبٍ‌ وَ يَلْبَسُونَ ثِياباً خُضْراً مِنْ سُنْدُسٍ» كهف: 31 همچنين است آيه 23 حج، و 33 فاطر، و 71 زخرف.

ذهول: نسيان و غفلت (صحاح) «يَوْمَ تَرَوْنَها تَذْهَلُ‌ كُلُّ مُرْضِعَةٍ عَمَّا أَرْضَعَتْ» حج: 2 يعنى روزى آن زلزله را بينى كه هر شيرده (اعمّ از زن و غيره) از بچّه شيرخوار غفلت ميكند. راغب ميگويد: ذهول شغلى است كه موجب نسيان و اندوه باشد.

در نهج البلاغه خطبه 219 آمده‌

«حَتَّى فَتَرَ مُعَلِّلُهُ وَ ذَهَلَ‌ مُمَرِّضُهُ».

يعنى تا جائيكه تسليت دهنده‌اش خسته و پرستارش غفلت كند.

در صحيفه سجاديه دعاى 27 آمده‌

«وَ أَذْهِلْ‌ قُلُوبَهُمْ عَنِ الِاحْتِيَالِ».

يعنى:

قلوب و افكار مشركان را از چاره- جوئى غافل ساز.

اين كلمه در كلام اللّه عظيم فقط يكبار آمده است.

ذو: كلمه‌اى است بمعنى صاحب مثل‌ «وَ اللَّهُ‌ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِيمِ» بقره:

105. يعنى خدا صاحب فضل بزرگى است. و آن دائم الاضافه است و پيوسته باسم ظاهر اضافه ميشود و اضافه شدنش بضمير نادر و شاذ است.

حالت رفع آن با واو است چنانكه گذشت و حالت نصبش با الف مثل‌ «وَ آتِ‌ ذَا الْقُرْبى‌ حَقَّهُ وَ الْمِسْكِينَ ...» اسراء: 26. و حالت جرّش با ياء نحو «وَ الْجارِ ذِي‌ الْقُرْبى‌ وَ الْجارِ الْجُنُبِ» نساء: 36.