ولى سقى در نوشاندن آمده نظير «أَمَّا أَحَدُكُما فَيَسْقِي‌ رَبَّهُ خَمْراً ...» يوسف:

41. كه درباره نوشاندن است و مثل‌ «إِنَّها بَقَرَةٌ لا ذَلُولٌ تُثِيرُ الْأَرْضَ وَ لا تَسْقِي‌ الْحَرْثَ ...» بقره: 71. بقره، آب را بكشت مى‌نوشاند و در آيه‌ «وَ الَّذِي هُوَ يُطْعِمُنِي وَ يَسْقِينِ‌» شعراء:

79. نيز نوشاندن مراد است. خلاصه آنكه فرق راغب و حماسى بجا و حق است.

استسقا: طلب سقى و إسقاء.

«وَ إِذِ اسْتَسْقى‌ مُوسى‌ لِقَوْمِهِ فَقُلْنَا اضْرِبْ بِعَصاكَ الْحَجَرَ ...» بقره: 60.

سقاية: ظرفيكه با آن آب ميدهند (مشربه) «فَلَمَّا جَهَّزَهُمْ بِجَهازِهِمْ جَعَلَ‌ السِّقايَةَ فِي رَحْلِ أَخِيهِ ...» يوسف:

70. گويا آن ظرف هم مشربه بود كه سقايه گفته و هم پيمانه بود كه در آيات ديگر آنرا صواع گفته است راغب گويد آندو تعبير براى فهماندن دو امر است.

سقايه مصدر نيز آمده است مثل‌ «أَ جَعَلْتُمْ‌ سِقايَةَ الْحاجِّ وَ عِمارَةَ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ كَمَنْ آمَنَ بِاللَّهِ ...» توبه: 19.

آيا آب دادن حاجيان و تعمير مسجد الحرام را مانند آنكس ميدانيد كه بخدا ايمان آورده راجع بشأن نزول آيه رجوع شود به تفاسير.

سكب: ريختن و ريخته شدن. «وَ ظِلٍّ مَمْدُودٍ. وَ ماءٍ مَسْكُوبٍ‌» واقعة:

30 و 31. يعنى اصحاب يمين در سايه و هميشه و در كنار آب روان‌اند در الميزان آمده: گفته‌اند ظِلٍّ مَمْدُودٍ سايه‌ايست كه آفتاب آنرا نبرد آن باقى و پيوسته است‌ ماءٍ مَسْكُوبٍ‌ آبى است كه پيوسته جارى باشد. اين كلمه فقط يكبار در قرآن آمده است.

سكت: سكوت بمعنى ترك سخن است و چون سكوت توأم با نوعى سكون و آرامش است بطور استعاره گفته شده‌ «وَ لَمَّا سَكَتَ‌ عَنْ مُوسَى الْغَضَبُ ...» اعراف: 154. چون خشم موسى فرو نشست. (راغب) طبرسى نيز نظير آنرا گفته است اين كلمه فقط يكبار در قرآن يافته است.

سكر: (بر وزن قفل) مستى. (و