سَقَطُوا ...» توبه: 49. اسقاط ساقط كردن است‌ «أَوْ تُسْقِطَ السَّماءَ كَما زَعَمْتَ عَلَيْنا كِسَفاً ...» اسراء: 92. يا آسمانرا چنانكه پنداشته‌اى پاره پاره روى ما بيافكنى. مساقطه نيز ساقط كردن است در اقرب از بعضى نقل شده كه پى در پى بودن در آن مراد است‌ «تُساقِطْ عَلَيْكِ رُطَباً جَنِيًّا» مريم:

25. بر تو خرماى تازه ميافكند.

«وَ لَمَّا سُقِطَ فِي أَيْدِيهِمْ وَ رَأَوْا أَنَّهُمْ قَدْ ضَلُّوا قالُوا لَئِنْ لَمْ يَرْحَمْنا رَبُّنا وَ يَغْفِرْ لَنا لَنَكُونَنَّ مِنَ الْخاسِرِينَ» اعراف: 149. «سقط فى يديه» بصيغه مجهول از باب كنايه بمعنى لغزش، خطا، ندامت و حيرت است (اقرب) راغب گويد: از آن ندامت مراد است.

معناى تحت اللفظى آنست: آنگاه كه عمل و شى‌ء در دستش افتاده شده يعنى بخودش بر گشت‌ «رَأَوْا أَنَّهُمْ قَدْ ضَلُّوا» قرينة آنست كه بر گذشته نادم و محزون شدند يعنى چون از پرستيدن گوساله نادم و پريشان شدند و دانستند كه گمراه گشته‌اند گفتند: اگر پروردگارمان رحم نكند و نيامرزد بى شك از زيانكاران خواهيم بود.

سقف: پوشش اطاق. «فَخَرَّ عَلَيْهِمُ‌ السَّقْفُ‌ مِنْ فَوْقِهِمْ ...» نحل: 26.

سقف از بالا بر رويشان افتاد. جمع آن سقف (بر وزن عنق) است‌ «لَجَعَلْنا لِمَنْ يَكْفُرُ بِالرَّحْمنِ لِبُيُوتِهِمْ‌ سُقُفاً مِنْ فِضَّةٍ ...» زخرف: 33. «وَ السَّقْفِ‌ الْمَرْفُوعِ» طور: 5. آسمان است‌ «وَ جَعَلْنَا السَّماءَ سَقْفاً مَحْفُوظاً وَ هُمْ عَنْ آياتِها مُعْرِضُونَ» انبياء 32.

ظاهرا مراد از «السّماء» هواى محيط بر زمين است مثل‌ «أَ لَمْ يَرَوْا إِلَى الطَّيْرِ مُسَخَّراتٍ فِي جَوِّ السَّماءِ ...» نحل: 79. هواى محيط پوشش و سقف زمين است كه از هر طرف آنرا پوشانده و بالاى آن قرار دارد. محفوظ بودن اين سقف آنست كه در اطراف زمين مهار شده و از آن كنار نميشود اگر خداوند هوا را بوسيله جاذبه زمين يا غير آن در اطراف زمين حفظ نميكرد هوا از آن فرار ميكرد و بيرون ميرفت و در فضاى بيكران ناپديد ميشد و