ايضا تورات ميان اين دو برادر اختلاف و منافرت نقل ميكند كه از ساحت مردان الهى بدور است ما را پيروى از قرآن در اين باره كافى است.

ساحل: كنار دريا. «فَاقْذِفِيهِ فِي الْيَمِّ فَلْيُلْقِهِ الْيَمُ‌ بِالسَّاحِلِ‌ ...» طه: 39.

او را در دريا رها كن تا دريا او را بكنار اندازد.

ناگفته نماند از جمله معانى سحل كوبيدن و تراشيدن است در اقرب گويد «سَحَلَ‌ الشَّيَ‌ءَ: قَشَرَهَ، نَحَتَهَ، سحقه» على هذا كنار دريا را ساحل گويند كه دريا آنرا ميتراشد و يا آنرا ميكويد. قاموس و اقرب گويد: علت اين تسميه آن است كه آب آنرا سحل كرده يعنى تراشيده يا كوبيده است و قياس اين بود كه مسحول گفته شود يا معنى آن ذو ساحل است. در نهج البلاغه خطبه 149 آمده‌

«وَ تَدُقُّ أَهْلَ الْبَدْوِ بِمِسْحَلِهَا».

اهل وادى را با مدقه‌اش ميكوبد.

طبرسى رحمه اللّه ساحل را شط گفته كه همان كنار درياست. اين كلمه فقط يكبار در قرآن آمده است.

سخر: ريشخند كردن. در اقرب گويد «سخر منه: هزء به» «إِنْ‌ تَسْخَرُوا مِنَّا فَإِنَّا نَسْخَرُ مِنْكُمْ كَما تَسْخَرُونَ‌» هود: 38. اگر ما را مسخره بكنيد ما هم شما را مسخره و ريشخند خواهيم كرد. اين كلمه در همه جاى قرآن با «من» تعديه شده است در اقرب الموارد با «باء» نيز گفته سپس ميگويد: فراء تعديه با باء را منع كرده و جوهرى گويد ابو زيد حكايت كرده كه آن پستترين دو استعمال است و در تاج العروس آمده كه «سخريه» براى در ضمن گرفتن معنى «هزأ» است.

ساخر: مسخره كننده‌ «وَ إِنْ كُنْتُ لَمِنَ‌ السَّاخِرِينَ‌» زمر: 56. بعقيده طبرسى سخر و استسخر هر دو بيك معنى است و بعضى استفعال را طلب اظهار مسخره گفته‌اند على هذا معنى‌ «وَ إِذا رَأَوْا آيَةً يَسْتَسْخِرُونَ‌» صافات:

14. آن است چون آيه‌اى بينند مسخره و ريشخند كنند يا يكديگر را باظهار ريشخند وا ميدارند در اقرب نيز هر دو