ديگرى نيز هست. و در دو آيه‌ «وَ أَوْصانِي بِالصَّلاةِ وَ الزَّكاةِ» مريم:

31. «وَ كانَ يَأْمُرُ أَهْلَهُ بِالصَّلاةِ وَ الزَّكاةِ» مريم: 55. احتمال دارد كه پاكيزگى مراد باشد.

ناگفته نماند پاكيزگى و مدح كه ذكر شد مخالف معنى اولى كه نموّ و زيادت باشد نيست بلكه پاكيزگى همان نموّ نفس و ترقى و ارتقاء آن است.

زكاة: زكوة چنانكه گذشت مصدر و اسم مصدر كه مال زكوى باشد استعمال شده است. و آن سى دو بار در قرآن مجيد بكار رفته و در بيشترش منظور مالى است كه در راه خدا مصرف ميشود. بنظرم اين تسميه از آنست كه زكوة سبب پاكى مال است و مال مزكّى پاك و قابل نموّ و بركت است نه مال غير مزكّى.

بعقيده نگارنده مراد از زكوة كه در قرآن بيشتر با صلوة آمده فقط زكوة واجبى كه به 9 چيز (گندم، جو خرما، كشمش، طلا، نقره، گوسفند، گاو، و شتر) تعلق ميگيرد نيست بلكه مراد مطلق انفاق در راه خداست اعم از واجب و مستحب. وقتيكه زكوة در اصل لغت بمعنى زيادت و نموّ باشد و بكار بردن آن در مال انفاق شده بعنايت باشد چه داعى داريم كه زكوة را در آيات‌ «وَ أَقِيمُوا الصَّلاةَ وَ آتُوا الزَّكاةَ» بقره: 43، 83، 110.

«وَ الْمُقِيمِينَ الصَّلاةَ وَ الْمُؤْتُونَ‌ الزَّكاةَ» نساء: 162. «وَ يُقِيمُونَ الصَّلاةَ وَ يُؤْتُونَ‌ الزَّكاةَ» توبه: 71. و آيات ديگر حمل بر زكوة واجب كنيم.

شايد اين سخن قطع نظر از آنچه گفته شد آياتى است كه بعد از ذكر صلوة مطلق انفاق را پيشنهاد ميكنند مثل‌ «وَ يُقِيمُونَ الصَّلاةَ وَ مِمَّا رَزَقْناهُمْ يُنْفِقُونَ» بقره: 3، انفال: 3. «وَ الْمُقِيمِي الصَّلاةِ وَ مِمَّا رَزَقْناهُمْ يُنْفِقُونَ» حج: 35.

و مثل آيات ديگر كه مطلق انفاق فى سبيل اللّه را تذكّر ميدهند. «مَثَلُ الَّذِينَ يُنْفِقُونَ أَمْوالَهُمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ ...» بقره: 261. «وَ أَنْفِقُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ‌