راحت اطلاق ميشود و ريحان هر گياهى است كه بوى خوش داشته باشد و در اثر اطلاق برزق بفرزند ريحان گفته شده و از آن است حديث رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله كه بعلى عليه السّلام فرموده‌

«أُوصِيكَ‌ بِرَيْحَانَتَيَ‌ خَيْراً فى الدُّنْيَا ...».

مرادش حسنين عليهما السلام بود.

بنظر ميايد معناى اصلى آن بوئيدنى است و در رزق و رحمت با عنايت استعمال ميشود و آن در آيه اول بوئيدنى و در آيه دوم روزى است.

رود: بفتح (ر) طلب كردن.

خواستن در اقرب گويد «رَادَهُ‌ رَوْداً و رِيَاداً: طَلَبَهُ» أَرَادَهُ بمعنى قصد از همين ماده است‌ «قالَتْ ما جَزاءُ مَنْ‌ أَرادَ بِأَهْلِكَ سُوءاً ...» يوسف: 25.

اين كلمه گاهى در جماد بكار رفته مثل‌ «فَوَجَدا فِيها جِداراً يُرِيدُ أَنْ يَنْقَضَّ فَأَقامَهُ» كهف: 77. در آن قريه ديوارى يافتند كه ميخواست بيافتد آنرا بپا داشت راغب ميگويد اراده گاهى با قوّه تسخيرى و حسّى است و گاهى با قوه اختيارى و لذا در جماد بكار رفته مثل‌ «يُرِيدُ أَنْ يَنْقَضَّ» و گويند: اسب من كاه اراده ميكند «فَرَسِي‌ يُرِيدُ التِّبْنَ» طبرسى فرموده وصف جدار با اراده مجاز است معنايش آنست كه نزديك بود بيافتد و مشرف بر انهدام بود و آن از فصيح كلام عرب است و در اشعارشان زياد است. شاعر در وصف نيزه خود ميگويد:

«يُرِيدُ الرُّمْحُ صَدْرَ أَبِي بِرَاءٍ

وَ يَرْغَبُ عَنْ دِمَاءِ بَنِي عَقِيلٍ»

يعنى نيزه سينه ابا براء را ميخواهد و از خون فرزندان عقيل اعراض ميكند. آنگاه اشعار ديگرى در اين زمينه آورده است.

و خلاصه آنكه اين استعمال معروف است.

مراوده از رود بمعنى طلب است در مجمع گويد: مراوده خواستن چيزيست با نرمى و مدارا راغب گويد: مراوده آنست كه با ديگرى در اراده نزاع كنى و قصد كنى آنچه را كه او قصد نميكند و يا بطلبى چيزيرا كه او نميطلبد. در اقرب آنرا آنگاه كه با «عن» يا «على» همراه باشد