و غضب و اراده و كراهت.

پس هر چيزيكه خدا تكوينا ايجاد كرده مرضى اوست و هر عمل تشريعى مرضى است زيرا ملائم فعل خداست.

و خلاصه اينكه اگر گوئيم: خدا از اين كار راضى است يعنى اين كار ملائم و موافق فعل خدا و دستور خداست (استفاده از الميزان ج 17 ص 255).

راغب در مفردات گويد: رضاى بنده از خدا آنست كه قضاى خدا را مكروه ندارد و رضاى خدا از بنده آنست كه به بيند بنده از دستور او پيروى و از منهى او كناره‌گيرى ميكند.

رطب: (فلس) تر. مقابل خشك‌ «وَ عِنْدَهُ مَفاتِحُ الْغَيْبِ لا يَعْلَمُها إِلَّا هُوَ وَ يَعْلَمُ ما فِي الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ وَ ما تَسْقُطُ مِنْ وَرَقَةٍ إِلَّا يَعْلَمُها وَ لا حَبَّةٍ فِي ظُلُماتِ الْأَرْضِ وَ لا رَطْبٍ‌ وَ لا يابِسٍ إِلَّا فِي كِتابٍ مُبِينٍ» انعام: 59.

«وَ لا حَبَّةٍ» عطف است به‌ «وَرَقَةٍ» همچنين است‌ «لا رَطْبٍ‌ وَ لا يابِسٍ» معنى آيه چنين ميشود: خزانه‌هاى غيب نزد خداست، جز خدا آنها را كسى نميداند. هيچ برگى بزمين نميافتد مگر آنرا ميداند و هيچ دانه‌اى بشكم زمين نميافتد (بوسيله انسان باشد يا غيره) و هيچ تر و خشكى ساقط نميشود مگر آنكه در كتابى آشكار موجود است. گفته‌اند آنچه از ميوه تر و خشك ميافتد ميداند و گفته‌اند آنچه ميافتد هر چه باشد ميداند. بنظر ميايد كه مراد از رطب و يابس، ميوه‌ها باشد زيرا صدر آيه «وَ ما تَسْقُطُ ... وَ لا حَبَّةٍ» درباره درختان و دانه‌هاست و مناسب است كه رطب و يابس ميوه‌ها باشد. در مجمع گويد: رطب و يابس بتمام مخلوقات شامل است. ولى تدبّر در آيه خلاف آنرا ميرساند و اللّه اعلم مگر آنكه واو در «وَ لا رَطْبٍ» براى استيناف باشد آنوقت لا رطب و لا يابس شامل همه موجودات ميشود و ظاهرا همينطور است.

ناگفته نماند: مراد از كتاب مبين علم خدا و يا لوح محفوظ است و اينكه در عرف شايع شده كه مراد از