ح‌

حاء: حرف ششم از الفباى عربى است جزء كلمه واقع ميشود، بتنهائى معنائى ندارد.

حبّ: دوست داشتن‌ يُحِبُّونَهُمْ‌ كَحُبِ‌ اللَّهِ‌ بقره: 165 آنها را دوست ميدارند چون دوست داشتن خدا.

در قرآن مجيد فعل ثلاثى اين كلمه مطلقا بكار نرفته است و همه از باب افعال (احبّ يحبّ) و از باب استفعال و تفعيل (استحبّ- حبّب) استعمال شده است ولى مصدر ثلاثى آن چنانكه نقل شد بارها آمده است. در اقرب الموارد گويد: استعمال شايع آن از باب افعال است. قرآن كريم استعمال شايع را اختيار كرده است مثل‌ إِنَّكَ لا تَهْدِي مَنْ‌ أَحْبَبْتَ‌ وَ لكِنَّ اللَّهَ يَهْدِي مَنْ يَشاءُ قصص: 56 إِنَّ اللَّهَ‌ يُحِبُ‌ الْمُحْسِنِينَ‌ بقره: 195.

در اقرب‌ استحباب‌ را بمعنى دوست داشتن گفته و معناى طلب در آن نيست «استحبّه: احبّه» ولى بعقيده طبرسى و راغب، طلب در آن ملحوظ است «استحبّ الشّى‌ء» يعنى: خواست آنرا دوست بدارد. لا تَتَّخِذُوا آباءَكُمْ وَ إِخْوانَكُمْ أَوْلِياءَ إِنِ‌ اسْتَحَبُّوا الْكُفْرَ عَلَى الْإِيمانِ‌ توبه: 23 بنظر راغب در اثر تعدّى به «على» معناى اختيار به‌ «اسْتَحَبُّوا» اشراب شده است يعنى: پدران و برادران خود را اگر كفر را بر ايمان اختيار كردند بر خود ولىّ مگيريد.

مخفى نماند فعل استفعال از اين ماده فقط در چهار محل از قرآن آمده يكى آيه گذشته و بقيّه بقرار ذيل‌اند اسْتَحَبُّوا الْحَياةَ الدُّنْيا عَلَى‌