جهر: آشكار شدن و آشكار كردن اعمّ از آنكه بوسيله ديدن باشد يا شنيدن مثل‌ يُنْفِقُ مِنْهُ سِرًّا وَ جَهْراً نحل: 75 كه بوسيله ديدن است و مثل‌ سَواءٌ مِنْكُمْ مَنْ أَسَرَّ الْقَوْلَ وَ مَنْ‌ جَهَرَ بِهِ‌ رعد: 10 كه بوسيله شنيدن است پس جهرهم قولى است و هم فعلى.

بنظر ميايد كه جهر قولى، آشكار شدن معمولى نيست بلكه شبيه بفرياد است. در باره دعوت حضرت نوح هست‌ ثُمَّ إِنِّي دَعَوْتُهُمْ‌ جِهاراً ثُمَّ إِنِّي أَعْلَنْتُ لَهُمْ وَ أَسْرَرْتُ لَهُمْ إِسْراراً نوح: 8- 10 مقابله جهار با اعلان مبيّن بودن جهار بمعنى فرياد است يعنى آنها را با صداى بلند و علنى و پنهانى دعوت كردم. و از كريمه‌ وَ لا تَجْهَرُوا لَهُ بِالْقَوْلِ‌ كَجَهْرِ بَعْضِكُمْ لِبَعْضٍ‌ حجرات: 2 نيز اين معنى استفاده ميشود و چون ميان خود با صداى بلند سخن ميگفتند از اينكه با حضرت رسول صلّى اللّه عليه و آله و سلّم آنطور سخن گويند، نهى شدند. در مجمع ذيل آيه 7 طه فرموده: الْجَهْرُ رَفْعُ الصَّوْتِ جهار را نيز در سوره نوح فرياد گفته است در اقرب آمده «جَهَرَ الصَّوْتَ‌ جَهْراً وَ جِهَاراً: أَعْلَاه».

و اگر از اين سخن تنزّل كنيم بايد بگوئيم كه «جهر» مطلق و بهر يك از صداى بلند و صداى عادى شامل است و با موارد و قرائن ميتوان پى برد كه آيا صداى بلند و فرياد مراد است يا صداى عادى مثلا در آيه‌ سَواءٌ مِنْكُمْ مَنْ أَسَرَّ الْقَوْلَ وَ مَنْ‌ جَهَرَ بِهِ‌ رعد: 10 صداى عادى و در آيات فوق صداى بلند مراد است.

وَ لا تَجْهَرْ بِصَلاتِكَ وَ لا تُخافِتْ بِها وَ ابْتَغِ بَيْنَ ذلِكَ سَبِيلًا اسراء: 110 خفوت بمعنى آرامى است در صحاح گويد: «خَفَتَ الصَّوْتُ خُفُوتاً:

سَكَنَ» در نهج البلاغه خطبه 147 هست:

«لِيَعِظَكُمْ هُدُوِّي وَ خُفُوتُ‌ إِطْرَاقِي وَ سُكُونِ أَطْرَافِي».

تا نصيحت كند شما را بى حركت بودنم و آرامى اطرافم كه بنقل محمد عبده مراد از اطراف چشمهاى آنحضرت است على هذا