إِلى‌ أَجَلٍ مُسَمًّى فَاكْتُبُوهُ ...» بقره: 282.

طبرسى فرموده تداين بمعنى قرض دادن و قرض گرفتن است يعنى: چون بيكديگر قرض داديد و گرفتيد آنرا بنويسيد و گويد:

گفته‌اند كلمه دين بعد از تَدايَنْتُمْ‌ براى تاكيد است و يا چون‌ تَدايَنْتُمْ‌ بمعنى مجازات نيز آمده (از دين بكسر اوّل) كلمه دين براى معيّن كردن معنى است يعنى مراد قرض دادن و گرفتن است نه مجازات.

دين: بكسر اوّل جزا. طاعت.

اين دو معنى از جمله معناى دين است كه در صحاح و قاموس و مجمع و مفردات نقل شده و در مجمع از امام باقر عليه السلام روايت كرده كه دين بمعنى حساب است‌ «مالِكِ يَوْمِ‌ الدِّينِ‌» يعنى صاحب روز حساب است. در قاموس ديّان را محاسب و جزا دهنده گفته است.

راغب ميگويد: شريعت را باعتبار طاعت و فرمانبرى دين گويند و آن مانند ملّت و طريقه است ليكن انقياد و طاعت در آن ملحوظ ميباشد.

طبرسى در ذيل آيه 19 آل- عمران ميگويد: طاعت و انقياد را دين گفته‌اند زيرا كه طاعت براى جزاست (يعنى خداوند بطاعت پاداش خواهد داد) قول طبرسى در وجه تسميه از قول راغب بهتر است.

على هذا شريعت را از آنجهت دين گفته‌اند كه در آن طاعت و پاداش هست.

ناگفته نماند اين كلمه در قرآن مجيد بمعنى جزا و شريعت و طاعت آمده است و از آن ملّت نيز تعبير شده است مثلا در آيه‌ «قُلْ إِنَّنِي هَدانِي رَبِّي إِلى‌ صِراطٍ مُسْتَقِيمٍ‌ دِيناً قِيَماً مِلَّةَ إِبْراهِيمَ حَنِيفاً» انعام: 161 بشريعت اسلام دين و ملّت هر دو گفته شده است. همچنين است آيه‌ «... وَ ما جَعَلَ عَلَيْكُمْ فِي‌ الدِّينِ‌ مِنْ حَرَجٍ مِلَّةَ أَبِيكُمْ إِبْراهِيمَ هُوَ سَمَّاكُمُ الْمُسْلِمِينَ» حج: 78.

جاهائيكه «دين» بمعنى جزا آمده مثل‌ «مالِكِ يَوْمِ الدِّينِ» فاتحه: 4 «أَ إِذا مِتْنا وَ كُنَّا تُراباً وَ عِظاماً