خدا ششم آنهاست و نه كمتر از آن و نه بيشتر از آن مگر آنكه خدا با آنهاست.

دُنْيَا: دنيا مؤنّث ادنى است اگر آنرا از دنى‌ء و دناءت بگيريم بمعنى پستتر و اگر از دنوّ بحساب آوريم بمعنى نزديكتر است و آن پيوسته وصف است و احتياج بموصوف دارد مثل حيات دنيا، عذاب دنيا، سعادت دنيا.

و زندگى دنيا را دنيا ميگوئيم يا از اين جهت كه نسبت بزندگى آخرت پست‌تر و نا چيزتر است و يا از اين حيث كه اين زندگى از زندگى آخرت بما نزديكتر است.

از آيات شريفه استفاده ميشود كه آن بمعناى دوّم است و اصل آن دنوّ ميباشد زيرا كه در آيات زيادى با آخرت مقابل افتاده است مثل‌ «أُولئِكَ الَّذِينَ اشْتَرَوُا الْحَياةَ الدُّنْيا بِالْآخِرَةِ» بقره: 86 «رَبَّنا آتِنا فِي‌ الدُّنْيا حَسَنَةً وَ فِي الْآخِرَةِ حَسَنَةً» بقره: 201 «حَبِطَتْ أَعْمالُهُمْ فِي‌ الدُّنْيا وَ الْآخِرَةِ» آل عمران: 22 «قُلْ مَتاعُ‌ الدُّنْيا قَلِيلٌ وَ الْآخِرَةُ خَيْرٌ لِمَنِ اتَّقى‌» نساء: 77.

كلمه دنيا بنا بر تعداد المعجم المفهرس صد و پانزده بار در قرآن مجيد تكرار شده است و در تمام آنها صفت زندگى كنونى است مگر در چهار محل كه صفت آسمان و كنار بيابان آمده است.

مثل‌ «إِذْ أَنْتُمْ بِالْعُدْوَةِ الدُّنْيا وَ هُمْ بِالْعُدْوَةِ الْقُصْوى‌ وَ الرَّكْبُ أَسْفَلَ مِنْكُمْ» انفال: 42. عدوه بمعنى حاشيه و كنار بيابان است و قصوى مؤنّث اقصى است، يعنى آنگاه كه شما مسلمين در نزديكترين حاشيه وادى بمدينه بوديد و آنها در دورترين كنار آن، و كاروان ابو سفيان پائين‌تر از شما بود.

«إِنَّا زَيَّنَّا السَّماءَ الدُّنْيا بِزِينَةٍ الْكَواكِبِ» صافات: 6 يعنى ما آسمان نزديكتر را مزيّن گردانديم با زينتى كه كواكب باشد. همچنين است آيه 12 سوره فصّلت و 5 سوره ملك.

در اين آيات كلمه دنيا قطعا